Kamienica pszczół
Kamienica, która miała zostać zburzona. Kobieta, która ją ocaliła. I sześć lokatorek, które znalazły tu schronienie, każda z własnym bagażem, każda z historią, od której chciała uciec. „Kamienica pszczół” Nataszy Sochy to powieść nieoczywista, gęsta od emocji i pytań, które nie dają spokoju. Wydaje się ciepła i bezpieczna, a jednak coś w niej drży. Jakby za murami tego domu tętniło życie, ale też skrywał się mrok.
O czym jest książka
Na zewnątrz – zwykła trzypiętrowa kamienica w dużym mieście. W środku – mikroświat kobiet, które próbują się pozbierać po trudnych doświadczeniach. Wszystko zaczyna się od Alicji, tajemniczej właścicielki, która odnowiła zniszczony budynek i… stworzyła w nim przystań dla kobiet po życiowych zawirowaniach. Z czasem dołączają kolejne mieszkanki. Pojawiają się nauczycielka po mobbingu, artystka oszukana przez kuratora, prawniczka wciągnięta w relację z klientem, opiekunka uwikłana w toksyczny związek. Wszystkie coś łączy – przeszłość, która wciąż boli, i wdzięczność wobec Alicji.
Jednak gdy do kamienicy wprowadza się Maria, ktoś z zewnątrz, równowaga zostaje zachwiana. To ona dostrzega, że w tym pozornie idealnym miejscu panują zasady podobne do tych w ulu – z Alicją w roli królowej, która troszczy się, ale też kontroluje. Każda decyzja, każdy gest, każdy sekret przechodzi przez nią. A gdy Maria zaczyna zadawać pytania, prawda powoli wychodzi na światło dzienne.
Moja opinia i przemyślenia
Książka wciąga od pierwszych stron. Natasza Socha po raz kolejny pokazuje, że potrafi pisać o relacjach kobiet z wyjątkową wrażliwością i odwagą. „Kamienica pszczół” to opowieść o siostrzeństwie. To studium zależności, wdzięczności i tego, jak łatwo można pomylić opiekę z władzą. Alicja fascynuje – jest jednocześnie wybawicielką i manipulatorką, kimś, komu chce się ufać, a jednocześnie przed kim chciałoby się uciec.
Autorka zbudowała niezwykłą atmosferę – z jednej strony ciepłą, domową, z zapachem kawy i ciasta, z drugiej podszytą niepokojem. Czasem miałam wrażenie, że czytam obyczajową opowieść o kobietach, a za chwilę – psychologiczny thriller o kontroli i lęku. Ten gatunkowy balans nie każdemu przypadnie do gustu, ale właśnie on sprawia, że książka zostaje w pamięci.
Zachwycił mnie też motyw pszczół – naturalny, a jednocześnie symboliczny. Uporządkowany świat ula, w którym każdy zna swoje miejsce, staje się metaforą ludzkich relacji. Pisarka subtelnie pokazuje, że rój działa sprawnie tylko wtedy, gdy nikt nie kwestionuje roli królowej. Jednak czy w takim świecie jest miejsce na wolność?
Nie wszystko mnie przekonało – szczególnie jednoznaczne przedstawienie mężczyzn, którzy w tej historii odgrywają wyłącznie rolę oprawców lub manipulatorów. Zabrakło mi odcieni szarości, bo przecież życie nigdy nie jest czarno-białe.
Podsumowanie
„Kamienica pszczół” to powieść o kobietach, które próbują odzyskać siebie. O potrzebie bliskości, zaufania i odwadze, by wyjść z własnego ula. Historia subtelna, a jednocześnie niepokojąca. Zmusza do refleksji, jak cienka bywa granica między pomocą a kontrolą i czy azyl może stać się więzieniem. Książka, która pachnie świeżo malowanymi ścianami, ale w jej ciszy słychać bzyczenie. Tytuł z pewnością na długo zostanie w pamięci.
Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.
Przeczytaj również:
![Małe wielkie skandale” spod pióra Jennifer Lynn Barnes to drugi tom dylogii, która miała być równie mocnym uderzeniem co „Debiutantki”. Dla fanów „The Inheritance Games” i klimatu rodem z „Plotkary” – brzmi jak obietnica pełnej intryg i blichtru jazdy bez trzymanki. Czy jednak i ta część spełniła moje oczekiwania?
[…]
Przyznam szczerze – tym razem miałam wrażenie, że autorka trochę za bardzo pokochała plot twisty. Momentami całość przypominała bardziej telenowelę niż intrygującą powieść młodzieżową. Spiski, powiązania rodzinne i nagłe odkrycia były ciekawe, ale chwilami miałam poczucie przesytu – jakby Barnes na siłę dokładała kolejne komplikacje. Z drugiej strony, nie mogę odmówić książce tego, że wciąga. Styl autorki nadal działa – czyta się lekko, szybko i z uśmiechem, a humor bohaterów ratuje nawet najbardziej pogmatwane momenty.
Co mi się podobało? Świetnie uchwycony klimat amerykańskich wyższych sfer – bale, święta narodowe, rodzinne spotkania pełne zgrzytów i sekretów. Do tego galeria bohaterów, których albo pokochacie, albo znienawidzicie, bez stanów pośrednich. No i zakończenie – finał dylogii wbija w fotel i udowadnia, że autorka potrafi zaskoczyć czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.
„Małe wielkie skandale” to książka, która bawi, zaskakuje i wciąga, ale nie dorównuje pierwszemu tomowi ani serii „The Inheritance Games”. Jest trochę za bardzo przekombinowana, ale jeśli lubicie rodzinne dramaty, tajne stowarzyszenia i atmosferę luksusowych skandali, warto po nią sięgnąć. Natomiast ja, mimo małego zawodu, i tak zostaję wierną czytelniczkom Barnes, bo mało kto tak dobrze pisze o sekretach i kłamstwach. Na pewno sięgnę po kolejną książkę spod jej pióra! I żebyśmy nie zrozumieli się źle — „Małe wielkie skandale” jak najbardziej polecam, po prostu pierwszy tom uważam za dużo lepszy.
—
Tekst pochodzi z mojego bloga miye.eu 💛🧡 @mustread @mediarodzina [współpraca recenzencka] #ya #bookstagrampl #czytamsobie #kochamksiążki](https://miye.eu/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)