Swoją recenzję zacznę od tego, że oryginalny tytuł książki brzmi: „The Japanese Devil Fish Girl and other unnatural attractions” i z tego powodu od razu mnie zainteresowała. Jej, jeszcze mało znany w Polsce autor, obok Douglasa Adamsa i Terry’ego Pratchetta należy do najbardziej oryginalnych humorystycznych pisarzy angielskich. Jest zdobywcą wielu nagród (zwłaszcza tych imienia Roberta Rankina, jak głosi lewe skrzydło okładki), a wśród nich, między innymi prestiżowej nagrody za książkę „Największe przedstawienie zza świata”, przyznawanej za najlepszą powieść wszech czasów.
Sam pomysł na fabułę jest niezwykle ciekawy. Jej punkt wyjścia to „Wojna Światów” H.G Wellesa. Dalej przejmuje pałeczkę Rankin. Akcja książki osadzona jest w świecie wolnym od Marsjan, jednak nie od innych kosmitów. Przedstawione realia są niezwykłe, gdyż jak przystało na Steampunk*, można polatać sterowcem, podziwiać parowy czołg, i jednocześnie urządzić wyścig automobilu i powozu konnego, w którym, wbrew pozorom, powóz nie jest na straconej pozycji.
W kwestii bohaterów zauważyłam podobieństwo do innej książki związanej z dziełem Wellesa, mianowicie do „Echa Wojny Światów”. Tam również wzięto znane postacie historyczne i rzucono je w wir wydarzeń związanych z inwazją. Tutaj najazd co prawda został odparty, ale postacie takie jak Churchill, premier Gladstone, Nikola Tesla czy Charles Babbage również występują. Dodatkowo jedna z głównych bohaterek nosi imię i nazwisko współpracownicy geniusza od maszyny różnicowej, prawdziwego steampunkowego skarbu. Jak już jestem przy głównych bohaterach to muszę powiedzieć, że jest ich troje – młody Georg Fox, Profesor Coffin i już wspomniana Ada Lovelace. Georg to młody, uczciwy i sympatyczny chłopak. Poznajemy go gdy pracuje u profesora, a jego robota do „czystych” nie należy. Dlatego też zaczął marzyć o czymś więcej – o czym, zdradzi już sama treść książki. Profesor Coffin, to najbardziej zagadkowa postać powieści. Ma zawsze „coś” w zanadrzu, a często to coś jest naprawdę bardzo śmierdzące! Gdyby nie jego determinacja, Georg nigdy nie odmieniłby swojego życia. Ada Lovelace – piękna, sprytna kobieta. Panna z dobrego domu, szukająca przygód, wydaje się być trochę sufrażystką*. Poza tym w powieści występuje cała gama ciekawych, pobocznych postaci, jak choćby: małpa, co bardzo dosadnie wyraża dezaprobatę, młody kamerdyner Hitler, który pluje gościom do potraw, groźni przestępcy znający literaturę, a także tajemniczy „Dżentelmeni w Czerni”.
Muszę przyznać, że zazwyczaj książki anglojęzycznych pisarzy, reklamowane jako śmieszne, wcale mnie nie bawią. Nie wiem czy to wina tłumaczenia czy tego, że wolę inny rodzaj fantastyki. Jednak czytając „Dziewczynę Płaszczkę” szczerze się uśmiałam. Jest to również zasługą pewnych odwołań do skeczy Cyrku Monty Pythona. Zastanawia mnie czy to trafna inicjatywa tłumacza czy też może dobry pomysł autora.
Parę słów na temat fizis* książki. Okładkę ma miękką, ze skrzydełkami, co jest wygodne, gdyż w przypadku noszenia w plecaku nie zaginają się rogi. Rysunek zdobiący przód tomu natychmiast nasuwa skojarzenie ze steampunkiem. Jest to właściwe spostrzeżenie, ponieważ, jak już wcześniej wspomniałam, pewne elementy tego gatunku są w powieści zawarte. Użyta przez wydawnictwo czcionka jest odpowiednia – ani za duża ani za mała. Uwaga może trywialna, ale niejednokrotnie spotykałam się z powieściami, które były faktycznie tylko nowelami napompowanymi wielką czcionką.
Na pewno są śmieszniejsze powieści, zdecydowanie w niejednej lepiej wykorzystano steampunkowe pomysły, ale z zabawnym steampunkiem za często nie miewa się do czynienia. Także chociażby z powodu swojej unikatowości warto przeczytać „Dziewczynę Płaszczkę”.
Słowniczek dla „niewtajemniczonych”:
*Fizis – żartobliwie twarz, oblicze
*Steampunk – specyficzna odmiana fantastyki naukowej
*Sufrażystka – bojowniczka o prawo wyborcze kobiet
Książka recenzowana dla portalu http://nastek.pl/
