Powiem tylko raz

„Lisa Gardner uwiła sobie przytulny kącik w gatunku thrillera i jest tu prawdziwą panią na włościach” pisze Lee Child, jeden z najbardziej znanych twórców tego gatunku. Czy jednak faktycznie pisarka jest tak dobra, jak o niej mówią? Postanowiłam się przekonać i sięgnęłam po „Powiem tylko raz”. To pierwsza książka spod pióra Autorki, jaką dane mi było przeczytać. 

Zarys fabuły

Gdy ginie jej mąż, Evie zostaje główną podejrzaną. Dzieje się tak dlatego, że paręnaście lat wcześniej odpowiadała za nieumyślne zabójstwo ojca. Sprawa jednak okazuje się wcale nie taka prosta. Po drodze pojawia się wiele komplikacji i niejasnych elementów. Kto jest mordercą i dlaczego strzelał nie tylko do swojej ofiary, ale również do jej komputera?

„Kochaliśmy się. Stworzyliśmy wspólny dom. Stworzyliśmy wspólne życie. I kłamaliśmy, kłamaliśmy, kłamaliśmy.”

Moja opinia i przemyślenia

„Powiem tylko raz” to kolejny tom serii kryminalnej, o sprawach, którymi zajmuje się detektyw D.D. Warren. Jest to jednak pierwsza książka Autorki, która ukazała się nakładem wydawnictwa Albatros i oczywiście bez obaw można czytać ją jako samodzielną historię. Czytelnikowi grozi co najwyżej niewyłapanie kilku smaczków, o których istnieniu i tak nie będzie miał pojęcia.  

Barwni bohaterowie, ciekawa intryga, dobrze skonstruowana fabuła to z pewnością plusy powieści Lisy Gardner. Pisarce jednak niestety nie udało uniknąć się dłużyzn. Czasami książka, mimo swojej tematyki, po prostu niemiłosiernie się wlecze. Odnoszę wrażenie, że pojawiło się w niej zbyt wiele, zupełnie niepotrzebnych wątków obyczajowych. 

W powieści pojawiają się trzy główne bohaterki, a historia opowiadana jest z różnych punktów widzenia. Sam w sobie zabieg nie jest zły, wręcz przeciwnie, ale niestety Lisa Gardner wykorzystała go do zapchania sobie wierszówki i wiele wątków zwyczajnie powtarza. To kolejny powód, dla którego w książce pojawiają się tak mocno odczuwalne dłużyzny. 

Podsumowanie

Pomysł na fabułę „Powiem tylko raz” wydał mi się bardzo ciekawy, niestety Autorka nie w pełni wykorzystała jego potencjał. Szkoda, ponieważ jest to dobrze napisana, ale zdecydowanie nie porywająca książka, a taką właśnie mogłaby być. Jestem jednak pewna, że to nie jest moje ostatnie spotkanie z twórczością  Lisy Gardner. Na pewno dam jej jeszcze jedną szansę, licząc na to, że tym razem po prostu podczas pisania opuściła ją wena, a na co dzień jej twórczość wygląda zupełnie inaczej. Chętnie się o tym przekonam.  

Dziękuję!

Przeczytaj również:

Rebeka – Daphne du Maurie