Płuca – Pedro Gunnlaugur Garcia

Płuca

Biorę udział w wyzwaniu czytelniczym, w którym co miesiąc czytamy książkę z innego kraju. Tym razem padło na literaturę islandzką i tak w moje ręce trafiła saga rodzinna spod pióra Pedro Gunnlaugur Garcia, nosząca tytuł „Płuca”. W dzisiejszym wpisie opowiem wam, czy warto było po nią sięgnąć. 

O czym jest książka?

Jóhanna otrzymuje od swojego ojca niezwykły prezent – sagę rodu, który rozciąga się od Toskanii z początków XX wieku, przez imigranckie perypetie w Kanadzie, aż po chłodną Islandię przyszłości. To opowieść o rodzinnych sekretach, które z pokolenia na pokolenie odciskają swoje piętno na kolejnych członkach rodziny. Są tu dramatyczne wybory, miłosne rozterki, ciężar tradycji, a także intrygujące elementy realizmu magicznego – gigantyczny kogut, latające kobiety, oliwki ratujące przed wojenną zagładą. Powieść ukazuje skomplikowane losy rodu, a przy okazji dotyka kwestii dziedziczenia traum i możliwości ich wymazania.

Moja opinia i przemyślenia

„Płuca” to powieść, którą nie tyle się czyta, co przeżywa. Muszę przyznać, że szybko nasunęła mi na myśl genialne „Sto lat samotności” i jestem pewna, że osoby znające obydwie książki również znajdą pewne podobieństwa w klimacie i przesłaniu. 

W „Płucach” możemy znaleźć wszystko, co najlepsze w sagach rodzinnych – pokolenia uwikłane w historię, miłość, którą upływ czasu jedynie pogłębia, i rodzinne konflikty, których echo odbija się latami. Autor bawi się narracją, tworząc gęstą, wielowarstwową opowieść, w której przeszłość i przyszłość wzajemnie się przenikają. Ciekawym aspektem jest dyskusja na temat modyfikacji genetycznych i prób wymazania rodzinnych obciążeń. Skorzystalibyście z takiej opcji, gdyby istniała? Czy przeszłość zawsze musi determinować przyszłość? 

Najbardziej poruszył mnie wątek Sary i Pálla, ale to Aleks skradł moje serce. Najpierw zagubione dziecko, potem młodzieniec noszący swoje blizny zarówno na ciele, jak i duszy – jego historia chwyta za serce. Każdy z bohaterów ma swoją własną wrażliwość i dylematy, które czynią ich niezwykle intrygującymi. Styl autora jest melancholijny, pełen emocji, ale nie przytłaczający – jest w nim smutek, ale i ukojenie. 

Moim zdaniem „Płuca” to dobrze napisana, głęboka powieść, która na długo pozostaje w pamięci czytelnika. Warto po nią sięgnąć, ale trzeba mieć na uwadze, że to nie lekka beletrystyka, do jakiej ostatnio coraz częściej przyzwyczajają nas wydawnictwa. 

Podsumowanie

„Płuca” to książka, która zostaje w myślach długo po zamknięciu ostatniej strony. To powieść pełna smutku, ale też nadziei. Pokazująca, że choć historia rodziny może nas kształtować, to wciąż mamy wpływ na swoją przyszłość. Czy warto po nią sięgnąć? Zdecydowanie tak! Szczególnie jeśli lubicie klimatyczne, wielopokoleniowe sagi, w których rzeczywistość przenika się z magią. Piękna, refleksyjna, momentami bolesna, ale warta każdej chwili spędzonej na lekturze.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.