Laleczka Voodoo #09

Date
cze, 23, 2011

Laleczka wyszła odrobinę koślawa, ale Amy w dalszym ciągu pracowała nad nią niestrudzenie, zszywając szare szmatki jedwabną nicią. Łączyła w ten sposób przyjemne z pożytecznym.

– Co robisz? – spytał siedzący w sąsiedniej ławce Michał, zerkając jej przez ramię.

Znajdowali się w klasie, na zajęciach techniki i on sam sklejał właśnie z cienkiej dykty karmnik dla ptaków.

– Laleczkę Voodoo – odpowiedziała z przekornym uśmiechem.

– Ciekawy pomysł – stwierdził przyglądając jej się uważnie – ale tematem miały być przedmioty użyteczne – zauważył rzeczowo, jak to miał w zwyczaju.

Amy obdarzyła go czarującym uśmiechem.

– A kto powiedział, że moja laleczka taka nie będzie?

Dziewczyna wyjęła z piórnika nożyczki, wychyliła się z ławki i na oczach Michała, ucięła siedzącej przed nią Monice, pukiel rudych włosów. Chłopak, nieco zbyt głośno, wypuścił gwałtownie nabrane powietrze.

– No i po kłopocie – stwierdziła pogodnie.

Starannie związała go fioletową kokardą i przyszyła do laleczki w charakterze dziwacznej fryzury. Potem, w gotową już, szkaradną maskotkę, zaczęła wbijać szpilki. Kiedy uznała, że wystarczy, czerwonym flamastrem, domalowała morze czerwonych kropek. Michał nie spuszczał z niej jednocześnie zainteresowanego, jak i skonsternowanego spojrzenia. Podsunęła mu szmaciankę pod nos.

– Nazywa się Monika Biedronka i jest idealną poduszeczką do igieł – oznajmiła.

Potem podniosła rękę, sygnalizując nauczycielce, że jej praca jest już gotowa.

~ ♠ ~ ♠ ~ ♠ ~

Następnego dnia w szkole, Amy z zainteresowaniem prawdziwego konesera, oczekiwała na efekty swojego dzieła. Monika, pod grubą warstwą makijażu, bezskutecznie starała się ukryć nagły wysyp czerwonych pryszczy. Amy uśmiechnęła się do siebie. Idealnie. Jej nowy chłopak, Rafał z trzeciej klasy, już nigdy więcej nie spojrzy na tę wiedźmę. Napawała się swoim sukcesem przez większą część dnia. Voodoo już jakiś czas temu stało się jej hobby i teraz eksperymentowała przy każdej nadarzającej się okazji. Pod koniec lekcji, mieli zajęcia w sali od techniki. Zaskoczona przyjrzała się leżącej na półce, upiornej laleczce. Ktoś zamazał korektorem czerwone kropki na jej ciele, z korpusu wyjął szpilki, a włosy Moniki zastąpił zwykłą wełną. Amy ogarnęła złość. Kto śmiał pogrywać z nią w ten sposób?! Potem spojrzała na przyglądającego się jej Michała, z trudem powstrzymała warknięcie, chwyciła swoją sztruksową torbę i wybiegła z klasy.

~ ♠ ~ ♠ ~ ♠ ~

Złość roznosiła Amy od środka. Jak on mógł jej to zrobić?! Cholerny pseudo-przyjaciel! Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że on w dalszym ciągu coś do niej czuje i, mimo mijających miesięcy, oraz ciągle rosnącego powodzenia wśród dziewczyn, nigdy się z żadną nie umówił. Teraz nie miała czasu na zbyt wydumane pomysły, ale nie mogła mu przepuścić i za wszelką cenę zamierzała Michała ukarać. Zaczekała na Rafała pod szkołą, co do tej pory nigdy jej się nie zdarzało. Taktowała go jak wszystkich innych, jako frajera do wykorzystania, którego zbyt łatwo przyszło jej zdobyć. Ucieszył się na jej widok, natychmiast do niej podszedł. Amy z premedytacją, gdy tylko ujrzała sylwetkę wychodzącego z budynku Michała, przykleiła swoje usta do ust Rafała, jednocześnie pozwalając mu położyć ręce na swojej pupie. Widziała jak bardzo Michał stara się na nich nie patrzeć, niemal fizycznie czuła jego wewnętrzny ból. Dokładnie o to jej chodziło. Oderwała się od Rafała w tempie błyskawicy, kiedy tylko przyjaciel zniknął jej z oczu.

– To na razie, muszę lecieć – rzuciła na pożegnanie oniemiałemu chłopakowi i szybkim krokiem ruszyła w stronę dzielącego ją od przystanku autobusowego, parku.

Zaskoczona przystanęła, na widok zajmującej ławkę, znajomej sylwetki. Michał siedział pochylony, opierając łokcie na kolanach i chowając twarz w dłoniach. Wbrew sobie usiadła obok niego. Nie spojrzał na nią.

– Idź sobie – poprosił.

– Nie pójdę – warknęła, zła na niego, za to, że tylko on potrafił wywołać w niej poczucie winy. – Przynajmniej dopóki się nie wytłumaczysz ze zniszczenia mojej pracy na technikę!

– Martwiłem się o ciebie – mruknął cicho.

O mnie czy o Moniczkę? – pomyślała mściwie Amy, ale już po chwili jej przeszło. Michał nie zwykł owijać w bawełnę, gdyby martwił się o tamtą, to właśnie by powiedział.

– Dlaczego? – spytała zaskoczona.

– Próbujesz wierzyć w niebezpieczne rzeczy – westchnął cicho.

– Każdy wierzy w to co lubi – odpowiedziała mu spokojnie dziewczyna.

– A jeżeli ktoś, na kim mi zależy, robi coś niepokojącego, to ja się o niego martwię – odpowiedział Michał, podnosząc na nią wzrok.

Amy roześmiała się zakłopotana.

– Przecież to tylko zabawa – stwierdziła, wzruszając ramionami.

Michał wyraźnie chciał jej coś jeszcze powiedzieć, ale zamilkł, zauważywszy, że ku ich ławce, niespiesznym krokiem podchodzi wysoki młodzieniec, w czarnej bluzie Harleya Davidsona. Gadriel obrzucił Michała niechętnym spojrzeniem, a potem po prostu zignorował jego obecność.

– Czekałem na ciebie na przystanku – odezwał się do Amy z delikatną nutą pretensji w głosie.

Dziewczyna zerwała się z ławki. Była już wiosna, a to był pierwszy dzień, w którym Gadriel wyciągnął z garażu swój motor. Uwielbiała z nim jeździć! W tej chwili nie potrafiła sobie wyobrazić niczego przyjemniejszego od szybkiej, niebezpiecznej jazdy, na jego motorze.

– Do zobaczenia w szkole – rzuciła Michałowi na pożegnanie – i więcej się o mnie nie martw. Nie masz ku temu powodów – dodała, a potem niespiesznym krokiem, idąc tuż przy ramieniu Gadriela, oddaliła się od chłopaka.

Michał, zupełnie nieszczęśliwy długo jeszcze patrzył za znikającą w oddali, drobną sylwetką, Amy.

The End

Vicky

Trochę nieśmiała, zawsze odrobinę rozkojarzona i najczęściej w czymś głęboko zaczytana. Kocha fantastykę i kulturę Japonii. Z zamiłowaniem tworzy opowiadania i irytuje otaczających ją ludzi. Oprócz bloga (przez zupełny przypadek) prowadzi portale PapieroweMotyle, DuzeKa oraz Secretum. Ps. Zostaw mi swój link w komentarzu, żebym również mogła odwiedzić Twoją stronę!

20 komentarzy

  1. Odpowiedz

    cowe ;3

    18 marca 2015

    Już szczerze się wyrażę na temat tego opowiadania. Bardzo przeciętne widziałem lepsze horrory. Co do Michała głupi gościu nie dość że jej zepsuł voodoo to jeszcze robi z siebie idiotę. Takie horrory nie robią na mnie wrażeń. *uśmiech*

    • Odpowiedz

      Vicky

      18 marca 2015

      Ta seria opowiadań w żadnym razie pisana w konwencji horroru nie była 🙂

  2. Odpowiedz

    IRRESA

    26 czerwca 2011

    Ta sprawa pod Czterema Światami… To moje bycie ironiczną. To moje marudzenie.
    Dlatego też sądzę, że mnie nie lubisz. *uśmiech*

    Rozprówacz – …

  3. Odpowiedz

    Wika ;]

    25 czerwca 2011

    *uśmiech* *

  4. Odpowiedz

    Wika ;]

    25 czerwca 2011

    Irresa ja wszystkich lubię *uśmiesz* Nawet Rozprówacza który tak marudzi. Heh dlaczego myślałaś tak ? *myśli*

    • Odpowiedz

      Rozprówacz

      25 czerwca 2011

      o przepraszam, ja nie marudzę, temperuję jedynie zachwyt czepiając się czegoś… To jest zachowanie samozachowawcze

  5. Odpowiedz

    IRRESA

    25 czerwca 2011

    Wika – a ja myślałam, że Ty mnie nie lubisz… A tu takie coś! *uśmiech*

  6. Odpowiedz

    Wika ;]

    25 czerwca 2011

    Kocham. Normalnie kocham wasze rozmowy *uśmiech* A co do opowiadań to też kocham *śmieje sie* Oj tam, czepiliście się tego Michała… Przecież prawie zawsze musi być taka osoba co wprowadza zamęt ^^

    • Odpowiedz

      Rozprówacz

      25 czerwca 2011

      ja nie żebym go nie lubił ale Michał jest raczej przewidywalny od początku wiadomo, że postąpi właściwie,,, zero niespodzianek

  7. Odpowiedz

    IRRESA

    24 czerwca 2011

    *uśmiech*, miał być!

  8. Odpowiedz

    IRRESA

    24 czerwca 2011

    Dobra, Rozprówacz, chyba zaczaiłam. *us miech*

  9. Odpowiedz

    IRRESA

    24 czerwca 2011

    Rozprówacz – my się chyba nie nadajemy do rozmawiania ze sobą… Gubię wątek.
    Thorin – *uśmiech*

    • Odpowiedz

      Rozprówacz

      24 czerwca 2011

      ale mi chodziło o to, że laleczka byłaby sprawdzianem moralbności Amy

      • Odpowiedz

        Miye

        28 czerwca 2011

        Amy ma niebezpiecznie niskie poczucie moralności i bardzo “odpowiednie wzorce”. W każdym razie będzie jeszcze nie jeden raz rozrabiała.

  10. Odpowiedz

    Thorin

    24 czerwca 2011

    Podoba mi się wkurzający michał. Chetnie bym przeczytał na papierze wydane przez kogoś, grube tomiszcze tych opowiadanek.

    Rozprówacz – często słyszałem “trzeba wiedzieć kiedy skończyć” albo “trzeba wiedzieć jak się to robi”. Widziałem jak się to kończy.

  11. Odpowiedz

    IRRESA

    24 czerwca 2011

    Skąd wiesz, że Amy nie chciała pociąć tej laleczki voodo?! Monice by się krzywda stała! *śmieje się* Może on ją tak doskonale zna, że wie co zamierza…? Ja nie wiem. Ty nie wiesz. Może Vicky wie? *uśmiech*

    • Odpowiedz

      Rozprówacz

      24 czerwca 2011

      właśnie dlatego, że nie wiem byłem zawiedziony

  12. Odpowiedz

    IRRESA

    24 czerwca 2011

    E tam. Przecież on jest Dzieckiem Anioła, więc dla niego voodo jest złe i w ogóle. Przecież to oczywiste…
    A opowiadanie bardzo przyjemnie mi się czytało Vicky. Podobają mi się te “mini” opowiadanka. *uśmiech*

    • Odpowiedz

      Rozprówacz

      24 czerwca 2011

      naprawdę upierdliwy ten michał. ja rozumiem,że jest dzieckiem anioła ale czy musi, aż tak ingerować? Oczywiście voodo jest złe, ale wystarczy powstrzymać zabawę nim stanie się niebezpieczna

  13. Odpowiedz

    Rozprówacz

    24 czerwca 2011

    naprawdę upierdliwy ten michał

Leave a comment

Ostatnie Recenzje

Szesnaście na Bourbon – Bartosz Sadulski

Halli Galli

Extraordinary. PonadPrzeciętni – V.E. Schwab

Moje szczęśliwe małżeństwo

Najpopularniejsze Artykuły