Kopciuszek i szklany sufit

W obecnych czasach i w obliczu decyzji podejmowanych za kobiety wcale mnie nie dziwi napływająca również do Polski fala feminizmu. Wraz z nią oczywiście pojawiła się u nas także literatura w odpowiednim nurcie. Jedną z takich książek jest zbiór przepisanych na nowo znanych baśni „Kopciuszek i szklany sufit”, który ukazał się nakładem wydawnictwa Albatros. 

Co znajdziemy w publikacji?

„Kopciuszek i szklany sufit” jest antologią dwunastu doskonale znanych wszystkim dzieciom baśni. Laura Lane i Ellen Haun posłużyły się nimi, by w otoczce czarnego humoru, przedstawić dotykające współczesnych kobiet problemy. 

Moja opinia i przemyślenia

Nie jestem zwolenniczką feminizmu (a przynajmniej feminazizmu), ale zdaję sobie też sprawę, że wiele dotyczących kobiet problemów wcale nie jest wydumana. To nasza rzeczywistość i sprawy, z którymi musimy zmagać się na co dzień. Dobrze by było w niektórych kwestiach coś zmienić, a w szczególności w postrzeganiu kobiet przez kobiety, bo nic nie ciągnie nas w dół z taką siłą, jak przechodzące z pokolenia na pokolenie stereotypy. 

Historie w zbiorze napisane są lekko i z humorem, na dodatek takim, że czasami nie potrafiłam powstrzymać się od śmiechu. Zawierają też dość dosadne lekcje edukacji seksualnej. Nierzadko mają niezwykle trafne podsumowania. Każde z opowiadań zdobi równie humorystyczna, co sama treść, ilustracja. 

„Tymczasem w miasteczku wilk wciąż podrywał kobiety idące sobie na spacer. To znaczy, dopóki go nie przyuważyła jego babcia, która akurat wracała do domu, niosąc chleb. Widząc, jak wnuczek cmoka i woła za jakąś młodą kobietą: Mała, chciałbym ci…, wyjęła z koszyka wielki bochenek chleba na zakwasie i tak mu przywaliła, że runął jak długi.”

To, co jednak zdecydowanie nie podobało mi się w książce, to zamiana jednych stereotypów na drugie. Na przykład jak marynarz, to na pewno ma choroby weneryczne. Przecież to takie oczywiste, prawda? Albo stwierdzenie, że „kobieta musiała sprzątać i gotować dla swoich siedmiu współlokatorów”. Skoro Królewna Śnieżka mieszkała w domku siedmiu krasnoludków za darmo, to naprawdę nie widzę nic złego w tym, że chciała im się odwdzięczyć, gotując i sprzątając… Czy to tylko mój własny punkt widzenia? 

W książce „Kopciuszek i szklany sufit” pozytywne i ważne przesłania mieszają się z umniejszaniem roli mężczyzn w życiu kobiet oraz dosłownie niemalże ich demonizowaniem. Rozumiem, że Autorki chciały być dosadne, ale osobiście uważam, że powinno się promować partnerstwo, a nie wizję świata, w którym mężczyźni w ogóle nie odgrywają dla nas żadnej roli, a jeśli już to zdecydowanie negatywną.

Podsumowanie

Myślę, że „Kopciuszek i szklany sufit” to ładnie wydana, ciekawa, pełna czarnego humoru, dobrze napisana i pomyślana książka. Do treści jednak trzeba podejść z lekkim przymrużeniem oka i samodzielnie rozważyć, w których aspektach zgadzamy się z Autorkami, a w których nie. 

Dziękuję!

Przeczytaj również:

Kobiety i nauka. One zmieniły świat – Rachel Ignotofsky

Kobiety i sport. One grały, by wygrać – Rachel Ignotofsky