Jak wygląda opos?

Jak wygląda opos?

W takich chwilach przyjaźń jest tuż-tuż, na wyciągnięcie ręki. 

Czy boisz się tego, czego nie znasz? A może wyobraźnia podpowiada Ci najbardziej szalone wersje tego, co obce? Właśnie z takim problemem mierzą się bohaterowie książki Jak wygląda opos? – zabawnej, a jednocześnie niezwykle mądrej opowieści o strachu przed nieznanym, sile wyobraźni i… przyjaźni, która potrafi przezwyciężyć wszystko.

O czym jest książka?

Pewnego dnia myszka dostaje list. To opos zapowiada swoją wizytę! Tylko… jak właściwie wygląda opos? Żadne ze zwierząt w lesie go nigdy nie widziało, więc każde ma własną teorię. Jeż twierdzi, że to olbrzymi stwór z kartoflowatym nosem, bóbr uważa, że oposy fruwają do tyłu (!), a kaczka snuje wizję stworzenia żywiącego się końską kupą. Im dalej, tym absurdalniej – plotki i fantazje przybierają na sile, a nieznane staje się coraz bardziej przerażające. Aż w końcu… pojawia się on. Z długim ogonkiem, wielkimi różowymi uszami i uroczym pyszczkiem. I okazuje się, że wcale nie taki straszny.

Moja opinia i przemyślenia

Tym, co wyróżnia książeczkę Jak wygląda opos?, jest fenomenalne podejście do tematu strachu przed nieznanym. Historia w subtelny sposób pokazuje mechanizm, który działa u ludzi – im mniej o czymś wiemy, tym bardziej pozwalamy, by nasza wyobraźnia wypełniała luki. Czasem zabawnie, czasem niepokojąco, a czasem wręcz absurdalnie. I tak właśnie dzieje się w tej historii.

Lekka, pełna humoru narracja, sprawia, że dzieci błyskawicznie angażują się w opowieść. Przewracając kolejne strony, można się śmiać, ale i zastanowić: dlaczego wierzymy w plotki? Czy warto bać się kogoś, kogo jeszcze nie znamy? To świetny punkt wyjścia do rozmów o stereotypach i otwartości wobec innych.

Warto też zwrócić uwagę na ilustracje Emilii Dziubak. Są pełne detali, ciepła i humoru. Każda strona to maleńkie dzieło sztuki, a groteskowe wizje oposa w wyobraźni leśnych zwierząt dodają książce niecodziennego uroku.

Podsumowanie

Jak wygląda opos? to książeczka, która bawi i uczy jednocześnie. Idealna do wspólnego czytania. Skłania do rozmów, pobudza wyobraźnię i pokazuje, że strach przed nieznanym często wynika jedynie z naszych własnych wyobrażeń. A czasem wystarczy dać komuś (lub czemuś) szansę, by odkryć, że wcale nie jest taki straszny, jak się wydawało.

Zdecydowanie polecam – i dzieciom, i dorosłym. To tytuł po który warto sięgnąć.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.

Przeczytaj również: 

Supertechnologia