Śmierć i belgijska czekolada
Tytuł, który od razu przyciąga uwagę. Bo jak można przejść obojętnie obok „Śmierci i belgijskiej czekolady”? W głowie natychmiast rodzą się pytania o to, co wspólnego mają pralinki z trupem, a belgijski spokój z kryminalną zagadką? Przyznaję – mnie też to zaintrygowało. I dobrze, bo ta książka okazała się jednym z milszych czytelniczych zaskoczeń ostatnich tygodni.
O czym jest książka
Marta Kuleczka wyjeżdża z rodziną do Belgii, by zacząć wszystko od nowa. Bez dramatów, bez przeszłości, z nadzieją na spokojne życie. Szybko jednak przekonuje się, że problemy potrafią przekroczyć granice razem z paszportem. Na schodach jej domu umiera mężczyzna, z którym miała ledwie przelotny kontakt. Policja natychmiast zaczyna przyglądać się jej rodzinie, a podejrzenia spadają głównie na męża.
Nie chcąc czekać bezczynnie, Marta bierze sprawy w swoje ręce. Pomagają jej w tym dwie kobiety – chłodna, racjonalna sąsiadka i szwagierka, której pewność siebie przekracza czasem zdrowy rozsądek. Wspólnie ruszają tropem, który prowadzi przez mniej znane zakątki Antwerpii, budowy pełne szemranych interesów i uliczki, gdzie nikt nie pyta zbyt wiele.
Moja opinia i przemyślenia
To, co w powieści od razu urzeka, to klimat. Belgia w ujęciu Moeglich nie przypomina turystycznych folderów – to miasto żyjące własnym rytmem, z korkami, urzędami i sąsiadami, którzy wiedzą wszystko, ale rzadko się dzielą. Autorka świetnie oddaje atmosferę emigracji – lekkiego wyobcowania, prób zrozumienia nowych zasad, codziennych nieporozumień, które potrafią wywołać uśmiech i frustrację jednocześnie.
Fabuła zaczyna się mocnym akcentem – trup na schodach – i od tego momentu wszystko dzieje się dynamicznie. Śledztwo, które prowadzi Marta, jest logiczne i spójne. Choć przyznam, że faktycznie nieco bardziej obyczajowe niż czysto kryminalne. To nie historia o seryjnym mordercy. Więc co? Opowieść o kobiecie, która nagle musi odnaleźć się w roli detektywki, by chronić swoją rodzinę.
Bohaterka bywa irytująca, ale też bardzo ludzka. Popełnia błędy, kieruje się emocjami, czasem działa zbyt impulsywnie – ale właśnie to sprawia, że chce się jej kibicować. Dużym plusem jest też duet towarzyszących jej kobiet. Razem tworzą barwny, nieco chaotyczny, ale skuteczny zespół, w którym humor miesza się z determinacją.
Styl Marty Moeglich jest naprawdę przyjemny. Jest lekki, zgrabny, pozbawiony nadęcia. Dialogi są żywe, naturalne, a humor rozładowuje napięcie dokładnie tam, gdzie trzeba. Widać, że autorka ma oko do szczegółów i ucho do codziennych rozmów – dzięki temu historia brzmi autentycznie.
Podsumowanie
„Śmierć i belgijska czekolada” to idealna propozycja dla tych, którzy lubią połączenie obyczajówki z delikatnym kryminałem. Napisana z wdziękiem, wciągająca, pełna sympatycznych postaci i lekkiego humoru. Nie znajdziecie tu krwi na każdej stronie, ale dostaniecie elegancką zagadkę, logicznie poprowadzoną i zakończoną w satysfakcjonujący sposób.
To powieść, którą czyta się jak filiżankę gorącej czekolady – gęstą, aromatyczną, z lekką nutą goryczy. A po skończonej lekturze ma się ochotę na dokładkę – i na kolejną książkę Marty Moeglich.
Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.
Przeczytaj również:
![Małe wielkie skandale” spod pióra Jennifer Lynn Barnes to drugi tom dylogii, która miała być równie mocnym uderzeniem co „Debiutantki”. Dla fanów „The Inheritance Games” i klimatu rodem z „Plotkary” – brzmi jak obietnica pełnej intryg i blichtru jazdy bez trzymanki. Czy jednak i ta część spełniła moje oczekiwania?
[…]
Przyznam szczerze – tym razem miałam wrażenie, że autorka trochę za bardzo pokochała plot twisty. Momentami całość przypominała bardziej telenowelę niż intrygującą powieść młodzieżową. Spiski, powiązania rodzinne i nagłe odkrycia były ciekawe, ale chwilami miałam poczucie przesytu – jakby Barnes na siłę dokładała kolejne komplikacje. Z drugiej strony, nie mogę odmówić książce tego, że wciąga. Styl autorki nadal działa – czyta się lekko, szybko i z uśmiechem, a humor bohaterów ratuje nawet najbardziej pogmatwane momenty.
Co mi się podobało? Świetnie uchwycony klimat amerykańskich wyższych sfer – bale, święta narodowe, rodzinne spotkania pełne zgrzytów i sekretów. Do tego galeria bohaterów, których albo pokochacie, albo znienawidzicie, bez stanów pośrednich. No i zakończenie – finał dylogii wbija w fotel i udowadnia, że autorka potrafi zaskoczyć czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.
„Małe wielkie skandale” to książka, która bawi, zaskakuje i wciąga, ale nie dorównuje pierwszemu tomowi ani serii „The Inheritance Games”. Jest trochę za bardzo przekombinowana, ale jeśli lubicie rodzinne dramaty, tajne stowarzyszenia i atmosferę luksusowych skandali, warto po nią sięgnąć. Natomiast ja, mimo małego zawodu, i tak zostaję wierną czytelniczkom Barnes, bo mało kto tak dobrze pisze o sekretach i kłamstwach. Na pewno sięgnę po kolejną książkę spod jej pióra! I żebyśmy nie zrozumieli się źle — „Małe wielkie skandale” jak najbardziej polecam, po prostu pierwszy tom uważam za dużo lepszy.
—
Tekst pochodzi z mojego bloga miye.eu 💛🧡 @mustread @mediarodzina [współpraca recenzencka] #ya #bookstagrampl #czytamsobie #kochamksiążki](https://miye.eu/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)