„Biała Róża” to kontynuacja historii rozpoczętej w powieści „Klejnot” spod pióra amerykańskiej pisarki Amy Ewing. Co ciekawe pierwsza z książek była pisana jako praca magisterska autorki, gdy ta kończyła kierunek kreatywnego pisania dla dzieci. Nie sądzę by Amy Ewing spodziewała się, że jej seria tak bardzo przypadnie do gustu nie tylko nastoletnim czytelnikom.
Jeżeli Violet nie uda się uciec śmierć czeka nie tylko ją, ale również jej przyjaciółkę Raven i ukochanego Asha. Dlatego właśnie dziewczyna zrobi wszystko by udało im się przetrwać. Nawet jeżeli oznacza to wkroczenie na zupełnie nowe dla niej terytorium, odrzucenie Augurii i przyjęcie do swojego świata mocy żywiołów. Na szczęście nie tylko ona ma dość władzy Klejnotu dzięki czemu wszędzie będzie potrafiła znaleźć sojuszników.
Okazuje się, że Samotne Miasto zostało zbudowane na wyspie, która ma swoją własną, przerażającą historię, a władające Auguriami dziewczęta są potomkiniami jej rdzennych mieszkańców. Dla Violet to jednak niewiele zmienia. Ona już wcześniej i tak chciała pomóc ciemiężonym mieszkańcom. Dzięki nowym informacjom może nieco lepiej zrozumie moc, którą posiada i uwierzy, że jest w stanie pomóc rebeliantom.
Amy Ewing pisze książki bez cenzury. Mimo że docelowo kierowane są do młodzieży, to jednak autorka nie uznaje tematów tabu. Wyuzdany seks, gwałty, krwawe zbrodnie, porwania i tortury, chociaż nie ujęte w barwnych, szczegółowych opisach to jednak wszystkie te rzeczy można znaleźć zarówno w „Klejnocie” jak i w jeszcze większym natężeniu w „Białej Róży”.
Akcja powieści toczy się wartko, ale daleko jej do pędzenia „na łeb na szyję”. Poza krótkim fragmentem poświęconym brawurowej ucieczce bohaterów ich decyzje i działania należą raczej do szczegółowo planowanych i przemyślanych, chociaż oczywiście nie wszystko toczy się po ich myśli. Na szczęście nie obyło się bez niespodzianek. Wiele wydarzeń z łatwością można przewidzieć, główny nurt fabuły jednak do samego końca pozostaje tajemnicą.
Powieść napisana została w prostym i lekkim stylu, nawet jeżeli jej treść nie zawsze do takich należy. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, z ciekawością śledząc dalsze losy Violet oraz jej przyjaciół. Autorka miała kilka dobrych pomysłów, które potrafiła w całkiem udany sposób wykorzystać. Można również wyraźnie dostrzec, że wiele się nauczyła śledząc cudzą twórczość i wie co umieścić w swojej historii by zadowolić nawet nieco bardziej wybrednego czytelnika.
Dziękuję!
