Żywe morze snów na jawie

Tytuł „Żywe morze snów na jawie” to moja pierwsza styczność z literaturą pisarza pochodzącego z Tasmanii. Gdy sięgałam po książkę, byłam przekonana, że będzie to naprawdę świetna powieść i przyznam szczerze, że ani trochę się nie pomyliłam. 

Zarys fabuły

Trójka rodzeństwa Tommy, Anna i Terzo starają się utrzymać przy życiu swoją 86-letnią matkę. Kobieta umiera w szpitalu w Hobart na Tasmanii, przenosząc się między snem a jawą. Jest gotowa opuścić nasz świat, ale jej dzieci jeszcze nie są na to odejście gotowe. Gdzie kończą się rodzinne więzi, a zaczyna egoizm? Jak wiele trudnych pytań na zawsze pozostanie bez odpowiedzi? 

„Annie wydało się, że jest to sprawdzian, który żałośnie oblała. (…) Nie dorównywała swojej matce, którą tak okrutnie pozostawiła na pastwę samotności i szpitalnych cierpień. Zrozumiała, że jest tchórzem.„

Moja opinia i przemyślenia

Muszę przyznać, że „Żywe morze snów na jawie” to jedna z dziwniejszych książek, jakie miałam okazję przeczytać w ostatnim czasie. Swoim stylem Richard Flanagan nieco przypomina sposób pisania Haruki’ego Murakami’ego, choć ten drugi często bywa znacznie bardziej abstrakcyjny i mniej poważny. Powieść składa się z kilku niezbyt obszernych części, a każda z nich liczy sobie kilkanaście króciutkich, czasami wręcz jednozdaniowych rozdziałów.   

W książce nie ma dialogów, jedynie wewnętrzne przemyślenia bohaterów, a i te opisane zostały w narracji trzecioosobowej. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami, nadając głębi przeróżnym wydarzeniom. Narrator natomiast to wprawny gawędziarz, który przedstawia czytelnikom historie postaci, ich żale, wspomnienia i nadzieje. 

Powieść została ślicznie wydana. Ma twardą oprawę, doskonałą szatę graficzną i świetne tłumaczenie. Trudno przejść obok niej obojętnie. Nie sposób jednak również uznać tytułu „Żywe morze snów na jawie” za literaturę rozrywkową. To proza, która skłania do refleksji, a Richard Flanagan zadaje wiele pytań, na które nie istnieją proste odpowiedzi. 

Podsumowanie

„Żywe morze snów na jawie” to prawdziwy paradoks. Książka jest lekko napisana, a mimo to jej lektura przysparza wielu trudności. Zmusza do przemyśleń, wymaga skupienia, przynosi satysfakcję. W inteligentny sposób porusza trudne, ale niezwykle istotne tematy. To wielowarstwowa, wypełniona metaforami historia, której bohaterem w pewnym momencie swojego życia, mógłby stać się właściwie każdy z nas. 

Dziękuję!

Przeczytaj również:

Kobieta, którą byłam – Kerry Fisher