Szesnaście na Bourbon – Bartosz Sadulski

Szesnaście na Bourbon

Bartosz Sadulski, laureat Nagrody im. Kościelskich, w swojej nowej książce „Szesnaście na Bourbon” serwuje czytelnikom niezwykłą podróż w czasie, przenosząc nas do XVII-wiecznej Francji. W pełnej humoru i groteski opowieści, autor zręcznie łączy fakty historyczne z literacką fikcją, tworząc wspaniałą narrację. Nieodłącznym elementem lektury są tajemnice, skandale i pełne zwrotów akcji przygody.

O czym jest książka?

Powieść rozpoczyna się w 1673 roku, gdy ze szpitala Salpêtrière w Paryżu zostaje uprowadzonych 16 kobiet. Z rozkazu króla Ludwika XIV mają one udać się na wyspę Bourbon, aby tam wyjść za mąż za francuskich kolonistów. Niebezpieczna i pełna wyzwań podróż okazuje się dla niektórych z nich szansą na nowy początek, a dla innych – śmiertelną pułapką.

Na pokładzie statku „Dunkerquoise” spotykamy całą gamę barwnych postaci – od zdziwaczałego misjonarza, przez heretyczkę, po diabolicznego kota Lucjana, który wprowadza nieco mrocznej fantazji do fabuły. Autor maluje nam przed oczami melancholijne refleksje, zatrzymując nas na dłużej w portach Teneryfy, Madagaskaru czy Wysp Zielonego Przylądka. Przekazuje czytelnikom, jak wiele może się wydarzyć podczas niepewnej wyprawy w nieznane.

Moja opinia i przemyślenia

„Szesnaście na Bourbon” to książka, która zachwyca humorem i inteligentną zabawą z historią. Bartosz Sadulski bawi się konwencją powieści historycznej, dodając jej elementy groteski, absurdu i swoistej magii. Przykłady zaczerpnięte z historii, jak uprowadzenie kobiet ze szpitala Salpêtrière, są prawdziwe, jednak autor z rozmysłem miesza je z fikcją, wprowadzając postacie i wątki, które mogłyby równie dobrze pochodzić z literatury przygodowej. To, co mogłoby być jedynie opowieścią o podróży kolonialnej, zamienia się w pełną intryg, niespodzianek i tajemnic opowieść, w której wszystko jest możliwe.

Myślę, że warto wspomnieć o niesamowitej dbałości o szczegóły historyczne, które Autor przemyca w fabule. Pomimo że pozwala sobie na literackie szaleństwo, widać, że opiera się na solidnej wiedzy historycznej. Bibliografia dołączona na końcu książki jest imponująca i może stanowić doskonałą inspirację do dalszych poszukiwań. To również dowód na to, że autor nie tylko bawi się historią, ale ją szanuje i umiejętnie wykorzystuje jako tło dla swoich literackich eksperymentów.

Nie można zapomnieć o atmosferze książki, która przenosi czytelnika w epokę Ludwika XIV. Autor doskonale oddaje klimat XVII-wiecznej Francji – zarówno tej wielkomiejskiej, pełnej pałacowych intryg i skandali, jak i kolonialnych rubieży, gdzie przyroda i dzikość kontrastują z cywilizacyjnymi dążeniami francuskich osadników. Jednak mimo całego bogactwa fabuły i świata przedstawionego, „Szesnaście na Bourbon” nie jest lekturą dla każdego. Struktura narracji, pełna przeskoków czasowych i zmieniających się perspektyw, momentami sprawia wrażenie chaotycznej. Czytelnicy, szukający klasycznej, liniowej powieści, mogą poczuć się zagubieni. Jest to jednak część uroku tej książki – wymaga ona zaangażowania i skupienia, ale odwdzięcza się zaskakującymi zwrotami akcji i intelektualną zabawą.

Podsumowanie

„Szesnaście na Bourbon” to książka, która zaskakuje, bawi i intryguje. Bartosz Sadulski, łącząc historię z fikcją, stworzył powieść pełną humoru, tajemnic i skandali, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Jeśli szukasz książki, która wymyka się schematom, to „Szesnaście na Bourbon” z pewnością dostarczy Ci niezapomnianych wrażeń.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.

Przeczytaj również: 

Nechemia – Yakov Z. Mayer