Rakowiska
Ostatnio coraz częściej sięgam po historie oparte na faktach, zwłaszcza te, które dotykają najciemniejszych zakamarków ludzkich decyzji. I może to kwestia nastroju, może potrzeby zrozumienia mechanizmów, które popychają człowieka w stronę tragedii, ale „Rakowiska” Magdaleny Majcher idealnie wpasowały się w tę falę zainteresowań. Sprawa była głośna i trudno zapomnieć związane z nią, niepokojące newsy.
O czym jest książka
Magdalena Majcher wraca do makabrycznej zbrodni z grudnia 2014 roku, gdy w spokojnej, bogatej w domy i pozorny ład wsi Rakowiska odnaleziono brutalnie zamordowane małżeństwo. Podejrzenia bardzo szybko skierowano na ich osiemnastoletniego syna i jego dziewczynę. Oboje z tak zwanych „dobrych domów”. Oboje u progu dorosłości. Oboje z planem.
Książka prowadzona jest w formie fabularnej, ale mocno osadzonej w dokumentach – aktach, zeznaniach, policyjnych notatkach. Autorka nie rekonstruuje morderstwa po to, by szokować. Bardziej interesuje ją to, co wydarzyło się wcześniej: ostatni rok życia dwojga nastolatków, ich relacje z bliskimi, narastająca frustracja, potrzeba zniknięcia z tego świata i paradoksalne przekonanie, że mogą zabrać ze sobą innego człowieka, albo nawet dwoje ludzi.
Moja opinia i przemyślenia
Autorka potrafi pisać tak, żeby nie przytłoczyć ani nie zbagatelizować tematu. Jest uważna, rzetelna, daje przestrzeń czytelnikowi, by sam wyciągnął wnioski. Doceniam to szczególnie w true crime, gdzie bardzo łatwo wpaść w sensacyjność. Tutaj tego nie ma.
Historia, choć znana, wciąga. Autorka odkrywa mniej oczywiste wątki, pogłębia portrety sprawców, pokazuje ich zagubienie, desperację, chłód i samotność, która bywa głośna, nawet jeśli z zewnątrz wygląda na milczenie. To nie jest książka próbująca kogokolwiek uniewinniać. Raczej swoista próba zrozumienia. Jak to możliwe, że dramat dojrzewał na oczach dorosłych, a jednak nikt nie dostrzegł skali kruchości i gniewu?
Najbardziej uderzyła mnie właśnie ta perspektywa — nie sama zbrodnia, choć jej opis działa na wyobraźnię, tylko brak reakcji otoczenia. Nastolatkowie byli wśród ludzi, ale jakby poza światem. Ukazuje się tu coś, o czym rzadko mówimy. Tragedie nie rodzą się w próżni — czasem dorośli widzą, lecz nie patrzą.
Styl pisarki mi odpowiada — konkretny, uporządkowany, bez zbędnych dygresji. Widać ogrom pracy włożony w analizę akt, selekcję materiałów i faktów. Mimo fabularnej formy czuć dokumentalne tło, a książka nie ma „dziur”, które w takich rekonstrukcjach często potrafią się pojawić.
Podsumowanie
„Rakowiska” zostają w pamięci na długo. Mocne, wyważone, napisane z ogromnym wyczuciem. Dają do myślenia nie tylko o samej zbrodni, ale o systemach, które nie zawsze potrafią wyłapać sygnały alarmowe w życiu młodych ludzi. Jeśli interesują cię historie true crime, ale w wydaniu bardziej analitycznym niż sensacyjnym — ta książka będzie idealnym wyborem. Wciąga, budzi refleksje, a przy tym zachowuje szacunek do ofiar i do samej prawdy. Chętnie przeczytałabym kolejną odsłonę tego typu dochodzenia w wykonaniu Magdaleny Majcher.
Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.
Przeczytaj również:
![„Jasna strona życia” Kristan Higgins to powieść, która zaczyna się jak lekka komedia romantyczna, a po kilku rozdziałach okazuje się dziełem zdecydowanie pełniejszym. Ciepła, zabawna, miejscami bezlitośnie szczera. Taka, przy której człowiek raz śmieje się pod nosem, a chwilę później musi odłożyć książkę, żeby przełknąć ściśnięte gardło. Idealna na wieczór, kiedy potrzebujesz historii, która pobudza emocje, ale nie przytłacza.
[…]
Największa zaleta „Jasnej strony życia” tkwi w autentyczności. Pisarka nie ucieka w przesadę ani melodramat. Pokazuje zwykłe życie – czasem zabawne, czasem bolesne, zawsze nieprzewidywalne. Relacje rodzinne są tu przedstawione z wyczuciem. Są pełne czułości, ale też niedopowiedzeń i trudnych emocji, z którymi każdy z nas mierzy się w swoim tempie. Na tym tle wątek romantyczny wypada wyjątkowo przyjemnie. Niezbyt nachalny, nienarzucony, zbudowany na małych gestach. Subtelny, ale wiarygodny.
Motywy popularne w romansach – „fake dating”, „grumpy/sunshine” – pojawiają się, ale nie dominują. Są bardziej przyprawą niż głównym daniem. Dzięki temu fabuła zachowuje lekkość, ale jednocześnie nie boi się tematów trudnych: choroby, zdrady, samotności, żałoby. Emocji jest dużo, choć podanych w sposób, który nie przytłacza. To książka, która nie moralizuje, tylko pozwala pomyśleć o własnych wyborach i o tym, że życie bywa pełne zwrotów, a mimo to potrafi zaskoczyć światłem w najmniej oczywistych momentach.
„Jasna strona życia” to lektura, która pozwala na chwilę odprężenia. Zostaje w pamięci na długo, bo dotyka spraw bliskich każdemu: rodziny, miłości, przemijania, nadziei. To historia pełna ciepła, humoru i mądrych obserwacji. Idealna dla czytelników ceniących obyczajówki z bohaterami, których da się polubić od pierwszych stron. Jeśli szukasz książki, która jest lekka, ale i poruszająca – to dobry wybór. Polecam z czystym sumieniem.
—
Pełną recenzję książki znajdziesz na stronie www.miye.eu 💕 [współpraca recenzencka] #bookstagrampl #kochamczytacksiazki #powieśćwspółczesna #cozystory #ciepłahistoria #romans @mediarodzina.wydawnictwo @gorzka.czekolada.wydawnictwo #gorzkaczekolada](https://miye.eu/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)