Pani z Shalott

Dzień czy noc magii tka materię.

Radość i kolor snuje wiernie.

Klątwa jej każe trwać tam biernie

Serce przebija, szepczą, cierniem.

Gdy spojrzy choć na Camelot.

Nie wie, w czym klątwy tkwi zła treść,

Więc nić swą równo może pleść

I życie bez trosk może wieść Pani z Shalott.

Tam rzeka snuje się wirami.

Kmieć chodzi obok pól bruzdami.

Wieśniaczek płaszcze z kapturami

Czerwienią wzgórza Camelot.

Przez cały rok w jej lustrze, na dnie.

Co świat odbija, wszystko snadnie

Cieniami się na taflę kladnie.

Czasami wzrok na trakt ten padnie.

Co wiedzie aż do Camelot.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥ ~

Lecz swym arrasem wciąż się cieszy.

Wplatać magiczne sceny spieszy.

Bo w noc samotną nieraz słyszy:

Z ognia, w żałobie idą piesi

Z muzyką hen, do Camelot.

Gdy księżyc świeci! nocą błogą,

Kochanków para szła tą drogą,

„Tych cieni oczy znieść nie mogą”,

Westchnęła Pani z Shalott.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥ ~

Patrzy wzdłuż brzegów rzeki Pani,

Wzrok jej świat barwi nieszczęściami

Jak jasnowidza spojrzeniami.

Tak, z zasnutymi mgłą oczami,

Patrzyła w stronę Camelot.

A gdy się wreszcie kończył dzień,

Zepchnęła łódź i legia weń.

Szeroki strumień poniósł hen Panią z Shalott.

Lord Alfred Tennyson Pani z Shalott, przekł. Piotr W. Cholewa