Okruchy lustra – Agnieszka Pyzel

Chyba każdy z nas przynajmniej raz w życiu był w kimś szaleńczo zakochany. Nie można wtedy spać ani jeść. Trudno się na czymkolwiek skupić. Ważna jest tylko ta druga osoba. Dopiero jednak kiedy burza hormonów opadnie, a my odzyskujemy rozum, dowiadujemy się czy jest to faktycznie prawdziwa miłość. 

Zarys fabuły

Na zakończenie szkoły aktorskiej Michalina dała plamę, bardzo słabo odgrywając swoją rolę w przedstawieniu dyplomowym. To zamknęło jej drogę do wszystkich teatrów w stolicy. Dlatego postanowiła się zatrudnić w prowincjonalnym miasteczku, w pierwszym teatrze, jaki znalazła w książce telefonicznej. To jednak oznaczało rozstanie z ukochanym i rozpoczęcie zupełnie nowego życia. Czy była to słuszna decyzja? I jak wpłynęła na dalsze losy dziewczyny?

Moja opinia i przemyślenia

Właściwie trudno mi teraz wytłumaczyć swoją decyzję sięgnięcia po „Okruchy lustra”. To tytuł raczej nie w moim stylu. Nie żałuję jednak tego pochopnego impulsu. W teorii książka miała opisywać historię niespełnionej miłości. W praktyce jednak to coś zupełnie innego. Uczucie Michaliny to właściwie już nie miłość, a raczej obsesja, która na dodatek zniszczyła jej życie. Bohaterka natomiast nie kryje się ze swoją próżnością i egocentryzmem. Ma trudny, ale bardzo ciekawy charakter. Jej postać była inna niż popularne bohaterki pojawiające się w literaturze obyczajowej. Nadawała tej historii barw. 

O Autorce słów kilka

Agnieszka Pyzel to nie tylko dobra pisarka, ale również osoba ciekaw i nietuzinkowa. Uczęszczała do Studium Teatralnego przy Teatrze Żydowskim, następnie przez kilka lat grała w teatrach na prowincji. Udzielała się także w Teatrze Polskiego Radia, brała udział w reklamach, dubbingu i epizodach w filmach. Była scenarzystką popularnego, polskiego serialu. Doskonale więc zna życie, o którym pisze i posiada bogatą wiedzę na poruszane w książce tematy.

Podsumowanie

To nie jest łatwa, lekka i sztampowa książka jakich wiele. „Okruchy lustra” to ładnie napisana, ale mocno popaprana historia (słowa Autorki, nie moje). To powieść o kobiecie, która nie potrafiła odnaleźć samej siebie i poukładać sobie życia. Agnieszka Pyzel opowiada swoim czytelnikom o przyjaźni, miłości, bólu, zdradzie i gorzkim posmaku relacji międzyludzkich. Porusza temat depresji i przypomina nam nie tak dawne czasy, ale za to zupełnie inne od tych, w których obecnie żyjemy. Lekturę z przyjemnością polecę osobom, które nie boją się łamać schematów i nie oczekują wiecznie uśmiechniętych, pozytywnych bohaterów, którzy są z natury dobrzy i żyją tylko po to, by pomagać innym. Tego w książce Agnieszki Pyzel z pewnością nie znajdziecie. 

Dziękuję!