Mgły Avalonu – Marion Zimmer Bradley

Dawno nie trzymałam w rękach takiej cegiełki jak „Mgły Avalonu” spod pióra Marion Zimmer Bradley. Książka jest naprawdę ogromna i bardzo ciężka, liczy sobie prawie 1200 stron. Jak sądzicie, brnęłam przez nie z trudem czy przepłynęłam wraz z nurtem rzeki?

Legendy arturiańskie w nowej interpretacji

„Mgły Avalonu” to nowatorska, subiektywna wizja sagi arturiańskiej. Legenda Króla Artura, opowiedziana z perspektywy występujących w niej kobiet, w szczególności Morgiany la Fay, wychowanki Pani Jeziora. Bohaterka ta posiada również nadprzyrodzone zdolności. W powieści przedstawione zostały wydarzenia, które ukształtowały losy królestwa na przełomie kilkudziesięciu lat. Czy jego magia przepadła na zawsze, czy może jednak udało jej się przetrwać w nieco zmienionej, pasującej do współczesnego świata wersji? 

Przemyślenia

Powieść ma twardą oprawę i wydana została w obwolucie, którą można zachwycać się niczym wydaniami książeczek dla dzieci. Kobieta, która kąpie się w jeziorze, jest gładka, góry są chropowate i mają rozpoznawalne kształty. Wydawnictwo zadbało o każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Odrobinę boli jednak tłumaczenie, ponieważ zamiast znanej wszystkim doskonale Morgany, w tekście występuje Morgiana. Dotyczy to również pozostałych bohaterów. Tak jak nie mogę ścierpieć Bilbo Bagosza, tak nie lubię i tych arturiańskich spolszczeń. Zupełnie do mnie nie przemawiają.

Wspominałam na początku, że „Mgły Avalonu” to prawdziwa cegiełka. Nikomu to jednak nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie. W powieści jest tyle dialogów, że mimo objętości, bardzo lekko się ją czyta. Trudno było mi oderwać się od opisanych przez Marion Zimmer Bradley przygód. Bardzo spodobała mi się rola, jaką pisarka przedzieliła występującym w legendach kobietom. Cudownie było oglądać świat z ich perspektywy. W zupełności zgadzam się z Isaac’em Asimov’em, to najlepsza wersja sagi arturiańskiej, jaką kiedykolwiek czytałam.

Historia opowiedziana została od początku do końca, życie zatacza krąg, a bohaterowie rodzą się i umierają. Świat kapłanek Avalonu nie znika z dnia nadzień. Zostaje powoli zapominany, jakby rozmywał się w porannej mgle. Całkiem możliwe jednak, że istnieje do dzisiaj, chociaż w nieco innej formie niż ta poznana w opowieściach.

Podsumowanie

Marion Zimmer Bradley przedstawia doskonale wszystkim znane wydarzenia z legend arturiańskich z zupełnie innej, nowej i świeżej perspektywy. „Mgły Avalonu” to ciekawa, dobrze opracowana i niezwykle wciągająca książka, której objętości w ogóle się nie zauważa. Wciąż pozostaję pod ogromnym wrażeniem, jak udało się to pisarce osiągnąć. Lekturę polecam, nie tylko miłośnikom rycerzy okrągłego stołu. Jest naprawdę warta uwagi. 

Dziękuję!