Czy istnieje skuteczna metoda obrony przed agresywnymi psami? 

Niedawno trafiłam w sieci na ciekawy wpis psiej behawiorystki, która zwraca uwagę na ciemne strony psiej adopcji. Mówi przede wszystkim o tym, że zabranie do domu psa po przejściach, nie może być chwilowym kaprysem. To z pewnością dobry uczynek, ale i ogrom ciężkiej pracy, z którą nie każdy będzie w stanie sobie poradzić. Takiego psa nie adoptuje się dla siebie czy dzieci. Robi się to wyłącznie z myślą o nim, by zapewnić mu lepsze życie.

Zdarza się jednak, że ogłoszenia adopcyjne są mocno przekłamane. Łzawe, dramatyczne historie, mające na celu poruszenie ludzkich serc, wyciągnięcie jak największej ilości gotówki podczas zbiorki i jak najszybsze pozbycie się psa. Trudne, bardzo silne psy, wymagające dużej konsekwencji, długiej pracy i żelaznych nerwów trafiają do rodzin z małymi dziećmi. Mają problemy behawioralne, podczas spaceru potrafią atakować przechodniów, a nowi, niedoświadczeni właściciele spuszczają je ze smyczy, w lesie lub parku, bez kagańca, bo przecież w nim pies się męczy, prawda? 

Moja historia

Sama niestety w wieku nastu lat zostałam ofiarą ataku takiego psa. Szłyśmy z mamą wiejską drogą, a w oddali kobieta wyprowadzała na spacer psa. Zwierzę ogromne, mieszanka owczarka niemieckiego z czymś równie dużym. Pies nie miał ani smyczy, ani kagańca. Gdy zaczął biec w naszą stronę w ogóle się go nie bałam. Przecież miałam duże doświadczenie z psami sąsiadów, nigdy żaden nic złego mi nie zrobił. Pies jednak rzucił się na mnie z zębami. Przednimi łapami opierał mi się na ramionach. Mama starała się go ode mnie odsunąć, ale wyraźnie to mnie obrał sobie za cel. Poszarpał mi kurtkę, która na szczęście obroniła mnie przez poważniejszymi ranami. Nogi jednak, mimo nałożonych dżinsów pogryzł mi do krwi. Kilka minut później podeszła do nas spacerowym krokiem zdziwiona właścicielka. Przecież to taki dobry pies, najwyżej od czasu do czasu kurę we wsi pogoni. 

Od czasu tej przygody mam traumę. Gdy widzę kogoś prowadzącego psa na choćby odrobinę dłuższej smyczy i bez kagańca od razu przechodzę na drugą stronę ulicy. Na palcach jednej ręki jestem w stanie policzyć zaprzyjaźnione psy, których nie obawiam się pogłaskać. Boję się spacerować po lesie, zawsze mam wrażenie, że sytuacja się powtórzy, szczególnie, że w międzyczasie poważnie pogryziona (przez psa, który zerwał się z łańcucha) została mała córeczka znajomych. Bardzo długo zadawałam sobie pytanie, czy istnieje jakakolwiek skuteczna metoda na obronę przez takimi agresywnymi psami? Odpowiedź na nie jest jedna, a mianowicie gaz pieprzowy. 

Jak bronić się za pomocą gazu pieprzowego?

Gaz, który ja przy sobie noszę to mała puszka, która z założenia starczy na kilka krótkich psiknięć. Jest dodatkowo zabezpieczona plastikową przykrywką, którą trzeba podnieść, by użyć gazu (czynność jest bardzo prosta i intuicyjna). Gaz nosimy przy sobie w kieszeni, kieszeni bocznej torebki lub plecaka (nigdy w środku, bo w sytuacji stresowej zwyczajnie nie da się go znaleźć) lub przyczepiony do paska (ma na to specjalny uchwyt). Ogólnie tak, żeby był pod ręką. Na jego posiadanie oraz zakup nie jest wymagane zezwolenie.

Zanim zdecydujemy się nosić przy sobie puszkę z gazem warto poznać kilka podstawowych zasad bezpieczeństwa. Silny wiatr może zmienić trajektorię lotu gazu, w konsekwencji czego można nie tylko nie trafić w cel, ale też dostać rykoszetem. Gaz trzymamy w wyciągniętej przez sobą ręce, aby zachować dystans i ochronić twarz przed odpryskami. By obrona była na pewno skuteczna, należy trafić w pysk zwierzęcia, ale to nie problem, bo to właśnie nim pies atakuje.  

Na wszelki wypadek dobrze jest nosić ze sobą również chusteczkę dekontaminacyjną, która jest neutralizatorem gazu pieprzowego.  

Użycie gazu pieprzowego będzie znacznie lepszym rozwiązaniem, niż na przykład rozbicie głowy zwierzęciu, u którego nie wiadomo co w ogóle spowodowało jego agresywne zachowanie. Pamiętajcie jednak kochani, że zawsze macie prawo się bronić! Nawet wówczas, gdy napastnikiem jest pies. 

Gaz pieprzowy, który ja noszę przy sobie znajdziesz pod poniższym linkiem:

Gaz pieprzowy na psy ANTIHUND (klik) 

Czy użycie gazu pieprzowego jest w Polsce legalne? 

O obronie koniecznej przed psem, mówią te same przepisy, które regulują kwestie związane z obroną przed atakiem człowieka. Według Kodeksu karnego: 

Art. 25. § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

Oczywiście nie chodzi o moment, kiedy pies na nas krzywo spojrzy, naszczeka lub zjeży sierść, a o faktyczny, fizyczny atak (prościej mówiąc rzucenie się z zębami). 

Co dalej?

Potraktowany gazem pieprzowym pies powinien zrezygnować z dalszego atakowania. Gaz ze zdjęć zawiera wyciąg z naturalnego pieprzu oraz mieszanki substancji drażniących. Jego działanie podrażnia błony śluzowe oraz spojówki oczu. Uniemożliwia dalszy atak zwierzęcia, nie powodując jednocześnie trwałego uszczerbku na jego zdrowiu. Gdy już znajdziemy się w bezpiecznym miejscu dobrze jest powiadomić policję lub bezpośrednio Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami o psie i miejscu, w którym nas zaatakował. 

Na zakończenie

Nikomu nie życzę przygody, którą sama przeżyłam, ale myślę, że w dzisiejszych czasach, przy naprawdę ogromnej dawce ludzkiej bezmyślności, warto być zabezpieczonym i nie ponosić konsekwencji związanych z pogryzieniem przez obcego psa, takich jak chociażby bolesne zastrzyki na wściekliznę czy chirurgiczne zszywanie poprzegryzanej skóry. 

Wpis powstał we współpracy ze sklepem https://eobrona.pl