Czarne jak heban – Salla Simukka

„Czarne jak heban” to już trzeci tom znakomitej, trzymającej w napięciu, kryminalnej, młodzieżowej serii spod pióra fińskiej pisarki Salli Simukka. Jak tym razem potoczą się losy nastoletniej Lumikki i czy ponownie uda się jej wybrnąć cało z opresji?

Lumikki otrzymuje główną rolę w szkolnej sztuce „Czarne jabłko” i jest to chyba jedyna normalna rzecz, jaka dzieje się w jej życiu. Afera narkotykowa, poważna sprawa z sektą, podróże po europejskich miastach – ostatnimi czasy świat dziewczyny przewrócił się do góry nogami. Teraz jednak również nie będzie spokojnie i nie chodzi tylko o rodzinne tajemnice czy nocne koszmary. Pojawiają się także anonimowe wiadomości od kogoś, kto zbyt dobrze ją zna…

Dlaczego ta książka jest taka cienka? Nie posiada nawet dwustu stron. Wielka szkoda, bo sądzę, że nie tylko ja, ale wszyscy wierni czytelnicy Salli Simukki liczyli na znacznie więcej. Mam nadzieję, że jeszcze nic straconego i niebawem pojawi się nowa powieść spod pióra autorki. Jej historie są nie tylko ciekawe i oryginalne, zawierają również elementy świadczące o czystym geniuszu pisarki. Nie przypominam sobie bym kiedykolwiek wcześniej spotkała się z tak intrygującą, jednocześnie nieprzewidywalną i bardzo mi bliską bohaterką.

Akcja powieści toczy się w szybkim tempie, a jej zwroty niejednokrotnie zaskakują czytelnika. Salla Simukka umiejętnie buduje napięcie, a cała, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach fabuła, pozostaje tajemnicza aż do ostatnich stron. Również bohaterowie wykreowani zostali znakomicie – nie tylko sama Lumikka, ale również drugoplanowe postacie, które pojawiają się w historii.

Styl pisania i język jakim posługuje się autorka są proste i lekkie, ale jednocześnie mocne i wyraziste. Krótkie zdania w powieści zazwyczaj świadczą o braku barwnych opisów, w fińskiej trylogii jednak tak nie jest. Pisarce udało się przekazać wszystko co chciała i wpłynąć na wyobraźnię czytelników, jednocześnie w żaden sposób nie utrudniając im zadania. Powieść napisana została bardzo obrazowo i niezwykle szybko się ją czyta. Wydaje mi się, że stworzenie książki w taki właśnie sposób to wcale nie taka łatwa sprawa i Salla Smimukka musiała wspiąć się na wyżyny pisarskiego kunsztu.

Ostatnie strony „Czarne jak heban” czytałam z żalem i prawdziwym smutkiem. Koniec? Jak to koniec? Dlaczego? Nie chciałam rozstawać się z Lumikki, jej sposobem rozumowania i oryginalną osobowością. Nie miałam ochoty odrywać się od jej przygód. Jeżeli nie to świadczy o tym, że powieść jest dobra, to nie mam pojęcia na jakiej podstawie powinniśmy oceniać książki. Zarówno „Czarne jak heban” jak i poprzednie tomu fińskiej trylogii serdecznie wszystkim polecam. To lektura po którą naprawdę warto sięgnąć – nie zależnie od upodobań czy zainteresowań.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję grupie wydawniczej Foksal