Artek i bardzo długi tydzień

„Mój mały świat” to ciekawa seria książeczek od wydawnictwa Skrzat. Niedawno w moje ręce trafiła historia kilkuletniego Artka i jego rodziny. Jak poradzili sobie w sytuacji, gdy na kilka dni musieli rozstać się z mamą i czy lektura przypadła mi do gustu? 

Zarys fabuły

Mama kilkuletniego, chodzącego do przedszkola Artka, musiała zgłosić się na kilkudniowe badania w szpitalu. Dlatego Artek, jego tata i młodszy braciszek zostali w domu sami. Pomaga im jedynie niania, pani Halinka. Czy potrafią sobie poradzić bez mamy? 

Moja opinia i przemyślenia

Książka ozdobiona jest przyjaznymi ilustracjami Kasi Nowowiejskiej. Są one sympatyczne i przyciągają uwagę czytelników. Wydanie ma twardą oprawę i sporą czcionkę, która wspomoże ewentualną naukę samodzielnego czytania. 

Z treści jednak nie do końca jestem zadowolona. Rola ojca jako opiekunka dzieci często sprowadzana jest na margines. Niestety w ten właśnie sposób tatę Artka potraktowała również Autorka książeczki. Kiedy mama dzieci przez tydzień przebywała w szpitalu, z niczym nie potrafił sobie poradzić. Zebrała się sterta prania, starszy syn chodził spać brudny i zaniedbany. Tata radził sobie, ale tylko troszeczkę. W naszym społeczeństwie niestety jest to bardzo mocno utarty schemat i stereotyp, od którego panowie nie mogą się uwolnić. Nieważne jak bardzo by się nie starali i nie udowadniali, że tata doskonale potrafi zająć się domem i dziećmi. 

Plusem książeczki jest natomiast doskonałe oddanie emocji małego, zagubionego w nowej sytuacji dziecka. Jego ekscytacja różnymi sprawami i humory wynikające z braku zrozumienia. W przyjemny sposób opisana została również relacja z dziadkiem i babcią, którzy z racji częstych podróży dopiero zaczęli lepiej poznawać swoje wnuki. 

Podsumowanie

„Artek i bardzo długi tydzień” to dobrze napisana, przyjazna historia, której jednak tym razem nie będę polecała dalej. Mimo że zawiera wiele cennych i ważnych elementów, to jednak moim zdaniem jej wartość przekreśla takie, a nie inne, ukazanie obrazu taty. Chcę, żeby moje dzieci już od najmłodszych lat uczyły się innego spojrzenia na świat i wiedziały, że tata zajmie się nimi równie doskonale co mama. Wiem, że kiedy ja byłam w szpitalu z najmłodszą pociechą, moje starsze córki nie odczuwały tego zmieszania i dyskomfortu, co bohater książeczki spod pióra Magdaleny Zarębskiej i chciałabym, by każde dziecko mogło to powiedzieć o swoim własnym tacie, a kobiety mogły swobodnie spełniać się w życiu zawodowym, nie bać się na przykład służbowych wyjazdów i nie powtarzać zdania, że „dziecko zostaje w domu same z tatą”, no bo w końcu jak to jest, same czy jednak z tatą?

Dziękuję!