Przyrodnia siostra

Zapomniałam już, jak okrutna jest oryginalna baśń o Kopciuszku, którą Disney zakrył grubą kurtyną z lukru. Jennifer Donelly jednak postanowiła przypomnieć o tym czytelnikom. „Przyrodnia siostra” to mroczna, ale również pełna nadziei historia, która przywraca wiarę w ludzką dobroć. 

Zarys fabuły

Isabelle i Octavia żyją w cieniu despotycznej matki, która krok po kroku odbiera im wszystko, co dziewczynki kochają. Wmawia im, że są brzydkie, głupie i do niczego się nie nadają, a one są w stanie poświęcić wszystko, byleby tylko ją zadowolić. Nawet poważnie okaleczyć własne ciało. Tak właśnie dzieje się, gdy królewicz puka do ich drzwi, ze szklanym pantofelkiem w dłoni. Ostatecznie jednak oczywiście odjeżdża z nim ich przyrodnia siostra, Ella. Isabelle i Octavia, znienawidzone przez mieszkańców miasteczka, zostają pozostawione same sobie. Z matką która popadła w szaleństwo i widmem wojny na karku. Wojny, której nie potrafi wygrać ich młody król.  

Moja opinia i przemyślenia

Przyznam, że odrobinę mylące jest stwierdzenie, że „Przyrodnia siostra” to alternatywna wersja kopciuszka. Myślę, że trafniejsze byłoby określenie jej jako kontynuacji. Akcja powieści rozpoczyna się w momencie, gdy królewicz puka do domu Kopciuszka, by jego mieszkanki mogły zmierzyć pantofelek, a potem odjeżdża z Ellą do zamku. Czytelnicy natomiast zostają pozostawieni w domu macochy i przyrodnich sióstr, by śledzić ich dalsze losy. 

Historia niewątpliwie jest ciekawa i oryginalna. Fabuła opiera się na grze, która toczy się pomiędzy  dwiema personifikacjami: Szansą a Przeznaczeniem. Główna bohaterka, Isabelle, jednak wciąż żyje swoim życiem i własnymi problemami. Kocha zwierzęta, a w szczególności konie. Myśli, że jest brzydka i tylko uroda mogłaby dać jej szczęście. Chciałaby być dobra i uczynna, jak Ella, ale czy można powiedzieć, że dobra jest osoba, która tak naprawdę wybrała po prostu własne szczęście? Jennifer Donelly stworzyła bogatą, niezwykle szczegółową powieść, która obok wartkiej akcji i magicznej otoczki, zmusza czytelnika do całej masy przeróżnych rozważań. 

„Wychudzony pies, który przychodzi przed drzwi twojego domu. Ptak ze złamanym skrzydłem, którym opiekujesz się, aż wydobrzeje. Miauczący rozpaczliwie kociak, którego znajdujesz przy drodze. Myślisz, że to ty je ratujesz, prawda? Ach, dziecko, nie widzisz tego? To one ratują ciebie.”

Książka napisana została lekkim piórem, w trzecioosobowej narracji. Podczas lektury śledzimy losy różnych bohaterów. Najczęściej jest to Isabelle, przyrodnia siostra Kopciuszka, ale pojawiają się również rozdziału dotyczące poczynań Przeznaczenia i Szansy. Kto ostatecznie wygra pojedynek toczący się o życie dziewczyny? I czy Isabelle uda się odkryć, że tylko ona sama może zapanować nad własnym losem? 

Podsumowanie

Muszę przyznać, że dawno nie czytałam tak oryginalnej książki. Historia została świetnie opowiedziana. Czyta się ją z zainteresowaniem i przyjemnością. Autorka swoją uwagę skupiła na rozbudowaniu charakterystyki bohaterów, przez co akcji jest w powieści jakby nieco mniej, za to udało jej się ustrzec przed wieloma towarzyszącymi takim tytułom banałami. Tytuł wypatrzyłam na długo przed premierą i wiązałam z nim naprawdę wielkie nadzieje. Jestem zachwycona, bo ani odrobinę mnie nie rozczarował. Wręcz przeciwnie. To naprawdę doskonała lektura i cudowna uczta wyobraźni! 

Dziękuję!

Przeczytaj również:

Księżniczka Incognito – Connie Glynn 

Cinder i Ella – Kelly Oram