Philippa Gregory jest pisarką w Polsce dobrze znaną. Tworzy przede wszystkim powieści historyczno-biograficzne, które przyniosły jej wysoką popularność. Tym razem jednak odeszła delikatnie od tego gatunku, tworząc książkę dla młodzieży, noszącą tytuł „Odmieniec”. Autorka urodziła się w Kenii. Przeprowadziła się z rodziną do Anglii, gdzie ukończyła historię na Uniwersytecie Sussex. Stopień doktorski z literatury XVIII-wiecznej uzyskała na Uniwersytecie w Edynburgu.
Jeden z głównym bohaterów, Luca Vero, cudem unikając śmierci, zostaje inkwizytorem, którego zdaniem jest badać paranormalne zjawiska i prowadzić śledztwa w celu odróżnienia prawdziwej magii od zwykłych zabobonów. Tym razem musi odkryć co dzieje się w klasztorze augustianek, w którym zakonnice zaczynają lunatykować i odchodzić od zmysłów. Całe zajście natomiast zaczęło się gdy do klasztoru przybyła siedemnastoletnia, szlachetnie urodzona, Izolda, chroniąc się w ten sposób przed niechcianym zamążpójściem. Teraz dwójka młodych bohaterów wspólnie będzie musiała poradzić sobie z rozwiązaniem mrocznej i niezwykle tajemniczej zagadki.
Zacznę od tego, że nie przepadam za powieściami historycznymi (są oczywiście pewne wyjątki). Ze względu na przesyt z dzieciństwa, zawód mamy i inne, mniej lub bardziej sprzyjające okoliczności oraz zdarzenia, po prostu nie lubię zagłębiać się w ten gatunek. Uwielbiam natomiast powieści młodzieżowe. Także walcząc z wszystkimi „za” i „przeciw” w końcu zdecydowałam się sięgnąć po „Odmieńca”, kompletnie nie znając wcześniej innej prozy Philipy Gregory. Mimo pochlebnych opinii pod adresem pisarki czuję się nieco zawiedziona. Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale w wykonaniu wyszedł dość przewidywalny i sztampowy. Rozumiem, że powieść stworzona została dla młodzieży, myślę jednak, że pisarka nieco zaniżyła inteligencję młodego pokolenia. Zakończenie jest bardziej niż przewidywalne. Także sama akcja nie toczy się zbyt wartko, a w książce niekiedy pojawiają się dłużyzny. Czytało się miło, a warsztat pisarski Philipy Gregory jest zgrabny, tekst zaś stworzony z wprawą i wyczuciem. Czy to jednak wystarczy by delektować się taką powieścią?
Nie mogę jednak powiedzieć, że książka jest źle napisana czy kompletnie nieciekawa. Pisarka w cudowny sposób stworzyła mroczny klimat zabobonnego średniowiecza i w bardzo realistyczny sposób oddała zwyczaje oraz mentalność żyjących wtedy ludzi. Pod tym względem lektura dopracowana została w najmniejszych szczegółach. Myślę, że dla wszystkich wielbicieli takich podróży w czasie powieść będzie bardziej niż atrakcyjna. Zdecydowanym jej plusem jest także wielowątkowość i mnogość zagadek, które stworzyła autorka. Także, jak niemal wszystko w życiu, „Odmieniec” ma zarówno swoje zalety jak i wady.
Powieść to taki romans historyczny dla nastolatków. Miłość, tajemnice, fragmenty kryminału i dwójka, stawiających czoła wszystkiemu, młodych ludzi. Nie jest to dzieło nadzwyczajne, nie należy jednak również do tych kiepskich książek, których nie warto przeczytać. To dobra lektura na długie, zimowe wieczory – taka, którą można poczytać, odłożyć, a potem do niej wrócić. Z pewnością nie brakuje w niej barw i ciekawych pomysłów, a przewidywalność nadrabiana jest realizmem. Właściwie trochę ciężko mi się do tej powieści ustosunkować, ponieważ uważam, że nie jest zła, czegoś jednak mi w niej zdecydowanie brakowało. „Odmieniec” to książka „dobra, ale nie pyszna”, parafrazując jedną z moich ulubionych autorek. Jeżeli lubicie tego typu lektury to i po tą nie zaszkodzi sięgnąć.
Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu Egmont
