Obsesyjna Miłość

Wiedziałam o nim dosłownie wszystko. Chodziłam za nim, jak idiotka, już od dwóch lat. Był moją obsesją, moim marzeniem. On nie wiedział nawet o moim istnieniu. W każdym razie aż do dzisiejszego dnia. Patrycja, moja współlokatorka, uśmiechała się teraz pogodnie.

– Maja, nie poznałaś jeszcze kolegi Michała, prawda? – zapytała niewinnie, prowadząc mnie do stolika, przy którym siedział jej chłopak. – Cześć – przywitała się wesoło, pochylając się i całując go w policzek. – Przyprowadziłam ze sobą przyjaciółkę. Maja, to Łukasz, Łukasz, to Maja – przedstawiła nas oficjalnie, a ja stałam tam, pobladła na twarzy, nie zdolna do zrobienia żadnego ruchu.

On naprawdę tu był! Żywy, realny, z tą swoją opadającą na oczy grzywą brązowych włosów i tajemniczym, głębokim spojrzeniem, a teraz wstał od stolika, wyciągając do mnie rękę.

– Hej – przywitał się, kiedy zmusiłam się do tego, by podać mu swoją. Gdy dotknęłam jego palców, poczułam przyjemny, ogarniający całe moje ciało, prąd. – Miło cię poznać Maju.

Spróbowałam się uśmiechnąć, nie byłam tylko pewna, jak bardzo blady wyszedł ten mój uśmiech. Łukasz usiadł, dopiero kiedy my usiadłyśmy, a ja zdałam sobie sprawę, że nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku. Śledziłam go, bo tylko tak można to nazwać, od prawie dwóch lat, a to był pierwszy raz, kiedy się do mnie odezwał. Doskonale zdawałam sobie sprawę, jak bardzo jestem żałosna. Wiedziałam co lubi, jak spędza wolny czas, czekałam po kilka godzin, w miejscach, w których można było go spotkać, tylko po to, żeby choć przez chwilę na niego popatrzeć. Przechorowywałam wszystkie jego, liczne i burzliwe związki. Już dawno pogodziłam się z prawdą. Byłam w nim beznadziejnie zakochana, a on nigdy nie odwzajemni moich uczuć.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Siedzieliśmy przy stoliku. W tle leciały stare, rockowe kawałki. Zbliżała się północ. Michał i Patrycja wyglądali zupełnie tak, jakby zapomnieli o naszym istnieniu i zajęli się sobą. Łukasz przysiadł się do mnie i cicho rozmawialiśmy. To było niemal jak spełnienie marzeń, niemal, bo doskonale wiedziałam jaki on jest. Jakie ma podejście do dziewczyn i jak je traktuje. Był moją obsesją, więc wiedziałam o nim wszystko. W końcu, wpatrzona w siebie nawzajem, maślanym wzrokiem para, pożegnała się z nami, a my, widząc ich spojrzenia, woleliśmy nie pytać dokąd razem idą. Kiedy wyszli, Łukasz także wstał. Z żalem poszłam w jego ślady. Myślałam, że rozstaniemy się pod pubem, więc naprawdę zaskoczyły mnie jego słowa.

– Odprowadzić cię do domu czy może chcesz do mnie wpaść? – zapytał zupełnie poważnie, leciutko uśmiechając się do mnie.

Uwielbiałam ten jego uśmiech, spojrzenie, w którym mogłam zatonąć. Poczułam motyle w brzuchu. Każda, spędzona z nim wspólnie chwila była dla mnie czymś wyjątkowym, niesamowitym. Skinęłam tylko głową, bojąc się drżenia własnego głosu. Wziął mnie za rękę. Jego dłoń była ciepła i silna. Szliśmy tuż obok siebie, a mnie, mimo, że zdawałam sobie sprawę z tego, że tak samo patrzył na setki innych dziewczyn, od środka wręcz roznosiło szczęście. Po drodze kupiliśmy jeszcze wino, a potem znaleźliśmy się u niego w mieszkaniu. Było przytulnie urządzone, w barwach ciepłej zieleni. Usiedliśmy na kanapie, a Łukasz znalazł się zdecydowanie bliżej mnie, niż mogłam sobie zamarzyć.

– Mieszkasz sam? – zadałam pytanie, na które doskonale znałam odpowiedź, tak po prostu, żeby cokolwiek powiedzieć.

– Mhm – mruknął obejmując mnie ramieniem.

Jego usta przysuwały się coraz bliżej do moich. Serce na moment przestało mi bić, a potem puściło się szybkim galopem. Pocałował mnie, a ja poczułam, jak się rozpływam. To nie były fajerwerki, a raczej wybuch supernowej. Zamknęłam oczy, obejmując ramionami jego szyję i wplatając palce w jego, nieco przydługie, brązowe włosy. Zdałam sobie sprawę, że nie jestem tego typu dziewczyną, zabawką na jedną noc. Byłam przekonana, że każdego chłopaka, który by mnie w ten sposób potraktował, chlusnęłabym jakimś napojem w twarz, uderzyła, kopnęła, cokolwiek, byleby się od niego uwolnić. Jednak nie jego. Z nim było inaczej. Przez tak długi czas, o nim właśnie marzyłam. Poddałam się całkowicie rwącej rzece, która wpadła do mojego świata i postanowiła mnie ze sobą porwać. Zdawałam sobie sprawę, jak przykro będzie mi następnego dnia i pewnie przez kilka kolejnych miesięcy. Wiedziałam, jaka ze mnie idiotka, w tej jednak chwili, to nie miało najmniejszego znaczenia. Przez tą jedną noc, chciałam być obłędnie, nieprzyzwoicie szczęśliwa.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Rano Łukasz odwiózł mnie do domu. Łagodnie mnie pocałował na pożegnanie. Wymieniliśmy się nawet numerami telefonów. I to wszystko. Zdawałam sobie sprawę, że nie mogę liczyć kompletnie na nic więcej, a mimo to, ból był tak duży, że niemal rozrywał mnie od środka. Dzień był ponury i pochmurny, tak, jak i całe moje życie, a wcale nie zapowiadało się, że będzie lepiej. Patrycja pojawiła się w naszej wspólnej kawalerce, dopiero po południu. Siedziałam na łóżku i bezskutecznie starałam się skupić na czytanej właśnie książce. Podniosłam na przyjaciółkę wzrok, kiedy usiadłam tuż obok mnie.

– Maja, słuchaj… – zaczęła niepewnie, odrobinę zaczerwieniona na twarzy. – Chcielibyśmy z Michałem zamieszkać razem. Pomogę ci znaleźć jakiś pokój – westchnęła smętnie. – Nie gniewaj się – poprosiła.

Brzuch zabolał mnie jeszcze bardziej niż przed chwilą. Pokój, pokojem, ale mnie zwyczajnie nie było stać na wynajęcie niczego, a tutaj, w mieszkaniu przyjaciółki, żyłyśmy praktycznie po kosztach prądu i wody.

– Jasne, rozumiem – powiedziałam, przywołując na twarz blady uśmiech i starając się nie martwić na zapas.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Byłam już spakowana. Wszystkie moje rzeczy mieściły się dokładnie w jednej torbie. Patrzyłam na nią teraz z prawdziwym żalem, tak samo jak i na dzielone przez długi czas, z Patrycją mieszkanie. Najchętniej rzuciłabym się na łóżko, zasnęła i już więcej się nie budziła. Szara codzienność, moja rzeczywistość, zamieniły się w trudny do zniesienia koszmar. Zostawiłam wszystko na łóżku i wyszłam przed dom. Nie zamierzałam pokazywać przyjaciółce, jak wiele kosztowała mnie jej decyzja. Każdy miał prawo do spełniania własnych marzeń, a ona szczęśliwa była właśnie z Michałem. Zaczęło padać. Zdążyłam w samą porę i tylko lekko zmoknięta, wśliznęłam się do budynku osiedlowej biblioteki. Jak zwykle było tu pusto, od czasu do czasu tylko przychodziły jakieś dzieci, posiedzieć w urządzonym specjalnie dla nich, przez starą bibliotekarkę, kąciku zabaw. Przywitałam się, chwyciłam z półki książkę, którą ostatnio zaczęłam tu czytać i usiadłam wygodnie w pomarańczowym, pluszowym fotelu, a czas przestał dla mnie istnieć. Dzięki książkom, choć na chwilę uwalniałam się od bólu, beznadziei i wszystkich innych, dotyczących mnie problemów świata.

– Cześć – usłyszałam nad sobą melodyjny, przyjemny głos. Spojrzałam pytająco w znajome, szare oczy. – Patrycja powiedziała, że pewnie cię tu znajdę – oznajmił lekko rozbawiony. – Przejdziemy się? – zaproponował.

Niepewnie skinęłam głową i wstałam z fotela. Oddałam czytaną właśnie książkę, a potem wyszliśmy przed budynek biblioteki. Nie byłam w stanie się nawet zastanawiać, dlaczego mnie szukał, tak zaskoczył mnie jego widok. W milczeniu weszliśmy w kasztanową aleję parku. Tutaj dopiero się zatrzymał. Podniosłam wzrok, zdając sobie sprawę, że mi się uważnie przygląda.

– Mam dla ciebie propozycję, posłuchasz? – zaczął kompletnie zbijając mnie z tropu.

– Tak – odpowiedziałam, nie zastanawiając  się jaką niespodziankę szykuje.

– Nie interesują mnie stałe związki – przyznał na wstępie – ale bardzo mi się podobasz. Słyszałem, że masz nieciekawą sytuację i szukasz mieszkania. Moja oferta jest taka. Zamieszkasz ze mną, będę cię utrzymywał i będziemy ze sobą sypiać, bez żadnych zobowiązań – oznajmił zupełnie spokojnie. – Przemyśl to – zasugerował, a potem odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie samą, wśród opadających na ziemię, kwiatów kasztanowców.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Czułam się zagubiona. Przewieszona przez ramię, sportowa torba, ciążyła mi jeszcze bardziej, kiedy uświadomiłam sobie, że jest w niej całe moje życie. Zdawałam sobie sprawę, że właściwie to nie mam nawet dokąd wracać. Nie istniało na tym świecie takie miejsce, które mogłabym określić jako „mój dom”. Dodatkowo czułam nienawiść do Patrycji, Łukasza i wszystkich otaczających mnie osób, a najbardziej do samej siebie, za to, że nie potrafiłam sobie z tym wszystkim poradzić. Teraz, stojąc przed drzwiami mieszkania przy ulicy Akacjowej, niemal w centrum miasta, żałowałam, że nie mogę zapaść się pod ziemię. Chciałam być gdziekolwiek indziej, byleby nie tutaj, a jednak tu byłam i wiedziałam, że sama, z własnej woli, zgodzę się na jego cholerną propozycję. Drżącą dłonią nacisnęłam dzwonek. Otworzył po krótkiej chwili. Zapewne musiał brać prysznic, ponieważ jego wilgotne włosy, opadały na czoło, przyklejając się do twarzy. W oczach Łukasza zobaczyłam iskierki rozbawienia. Doskonale wiedziałam, że dla niego to dobra zabawa, dla mnie jednak było to jedynie piekielnie bolesne przeżycie.

– Cześć – przywitałam się niepewnie.

– Wejdź – zaprosił mnie do środka, bez zbędnych wstępów. – Więc jednak się zdecydowałaś?

Skinęłam głową. Posłusznie przeszłam przez próg, odstawiając na podłogę ciężką torbę. Podniósł ją, a potem zaprowadził mnie spiralnymi schodkami, do, znajdującego się na drugim poziomie mieszkania, pokoju. Zostawił w nim moje rzeczy. Pomieszczenie urządzone było bardzo przytulnie, w jasnej tonacji brązów. Pod połaciowym oknem stała kremowa kanapa, była tu też szafa, fotel i niewielki stolik.

– To będzie twój pokój – oznajmił rzeczowo – rozgość się, ja teraz wychodzę, porozmawiamy wieczorem – dodał, a potem po prostu zostawił mnie samą.

Usiadłam na kanapie, podwijając pod siebie nogi. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo nie cierpię tego chłopaka. Nienawidziłam go, a jednocześnie każdą cząstką swojej osoby pragnęłam jego obecności. Bałam się, że mieszkanie z nim pod jednym dachem, jego bliskość, będą dla mnie prawdziwym koszmarem.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Siedziałam skulona na kanapie w salonie, w rękach trzymałam książkę. Podniosłam znad niej wzrok, na odgłos otwierających się drzwi. Łukasz niedbale ściągnął w korytarzyku buty, a potem podszedł i usiadł tuż obok mnie. Przyzwyczaiłam się już do tego, że był nieprzewidywalny. Wracał o bardzo różnych porach i tak naprawdę częściej się przy nim budziłam niż zasypiałam. Mimo tego i tak byłam mniej samotna niż kiedykolwiek w życiu. Jego bliskość, jego obecność, chłonęłam każdą, najdrobniejszą cząstką siebie. Mieszkaliśmy razem już ponad miesiąc, a najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że naprawdę się zaprzyjaźniliśmy. Teraz, kiedy mój sen stał się realny, a marzenia rzeczywistością, zakochałam się w nim jeszcze bardziej. Miałam również bolesną świadomość tego, że on doskonale o tym wie i jest mu ze mną po prostu wygodnie. Sprzątałam, gotowałam i zaspakajałam jego potrzeby, a najgorsze w tym wszystkim był fakt, że naprawdę mi to odpowiadało. Jak głupie by to nie było, najbardziej bałam się, że Łukasz po prostu się mną znudzi, a wtedy skończy się moja bajka.

– Co dzisiaj ciekawego robiłaś? – zapytał, oplatając mnie ramieniem.

Wzruszyłam ramionami. Pytanie było bez sensu, bo doskonale wiedział, co. W przeciwieństwie do niego, ze mnie można było czytać jak z otwartej książki.

– Byłam na uczelni, a potem czytałam – odpowiedziałam mu ponuro.

Przewrócił oczami.

– Ty naprawdę nie masz nic lepszego do roboty? – zapytał lekko rozbawiony.

– Właściwie to nie – przyznałam.

Teraz, kiedy nigdzie dorywczo nie pracowałam, właściwie po zajęciach spotykałam się jedynie od czasu do czasu z Patrycją. Nareszcie miałam czas na naukę, miało to jednak również swoje złe strony.

– Doskonale – stwierdził – w takim razie zabieram cię do kina i właśnie pogrzebałaś swoją wymówkę.

Spojrzałam na niego pytająco. To był pierwszy raz, kiedy zaproponował jakieś wspólne wyjście. Do tej pory razem bywaliśmy jedynie w domu i ze dwa, może trzy razy na zakupach w supermarkecie.

– Do kina? – zapytałam, bo to co powiedział wydało mi się mało realne.

– Mhm – odparł przysuwając się do mnie bliżej i całując w usta, żeby zwalczyć jakiekolwiek możliwe protesty.

– Przestań – zaczęłam skonsternowana, chcąc wrócić do tematu wyjścia, ale jak zwykle nie dał mi dojść do słowa.

Przestał całować i zaczął łaskotać, a ja zwinęłam się na kanapie, próbując złapać oddech. Śmiałam się, bezskutecznie próbując od niego uwolnić. W końcu przestał, przysunął mnie do siebie z powrotem i ponownie pocałował, a ja nie mogłam oderwać się od jego ust.

– Ubieraj się, wychodzimy – oznajmił stanowczo, puszczając mnie wreszcie, mimo, że wcale, a wcale tego nie chciałam.

Niechętnie podniosłam się z kanapy. Ponownie przyciągnął mnie do siebie, tak, że niemal się na niego przewróciłam. Przytrzymał mnie i posadził na swoich kolanach. Jeszcze raz pocałował.

– Przepraszam – mruknął mi do ucha – nie mogłem się opanować.

Roześmiałam się patrząc w jego roziskrzone oczy. Stałam się jego przyjaciółką, traktował mnie jak swoją dziewczynę i tym boleśniej zdawałam sobie sprawę z faktu, że wcale nią nie byłam.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

To był najpiękniejszy wieczór w moim życiu. Siedzieliśmy na pomoście, nad jeziorem. Właściwie nie wiedziałam, gdzie dokładnie jesteśmy. Czułam się wspaniale. Byli tu przyjaciele Łukasza, a on, bez skrępowania mnie przy nich obejmował. Właściwie po jego propozycji, nigdy nie poruszaliśmy tematu związków, ale teraz, pod tym cudownym, rozgwieżdżonym niebem, nawet jeżeli w ten sposób działała jedynie moja wyobraźnia, naprawdę czułam się, jakby coś pomiędzy nami było. Zupełnie, jakby jednak, naprawdę mu na mnie zależało.

– Uwielbiam twoje towarzystwo – wyszeptał mi do ucha – a do tego jesteś naprawdę śliczna. Musimy częściej razem wychodzić – zamruczał.

Zaczerwieniłam się wściekle, w bladym świetle księżyca i gwiazd. Roześmiał się wesoło. Od początku podobało mu się to, że tak łatwo mnie było zawstydzić. Przytulił mnie do siebie bardziej, a ja oparłam się o niego wygodnie. W sennych marzeniach tak wyglądało całe moje życie.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Wróciłam ze szkoły w naprawdę dobrym humorze. Mimo, że widziałam go rano, nie mogłam doczekać się, kiedy znowu zobaczę Łukasza. Wszystko między nami układało się cudownie, wręcz perfekcyjnie. Teraz większość wolnego czasu spędzał ze mną, w domu, a kiedy gdzieś wychodził z przyjaciółmi, zawsze zabierał mnie ze sobą. Niemal zapomniałam o tym, że tak naprawdę nic dla niego nie znaczę. Prawie, ale nie do końca. Zaskoczona stanęłam w drzwiach, kiedy w mieszkaniu przywitała mnie jakaś obca dziewczyna. Zamarłam na chwilę, a potem ją rozpoznałam. To była Karolina, ostatnia dziewczyna Łukasza, ta przez którą przepłakałam całe dwa tygodnie, w ogóle go jeszcze nie znając. Ciemne włosy, brązowe oczy, karnacja Królewny Śnieżki. W jednej chwili zapragnęłam znaleźć się zupełnie gdzie indziej.

– Cześć – zaczęła chłodnym tonem – jesteś współlokatorką Łukasza, prawda? – spytała.

– Tak – odpowiedziałam patrząc na nią niepewnie.

– Jestem jego dziewczyną i będziemy razem mieszkać – oznajmiła rzeczowo – dlatego miałam ci przekazać, żebyś się wyprowadziła.

– Dlaczego sam mi tego nie powiedział? – spytałam czując w środku mrożące zimno.

Wzruszyła ramionami, patrząc na mnie z nonszalancją.

– Skoro z nim mieszkałaś, to pewnie wiesz jaki on jest. Wolał uniknąć nieprzyjemnej rozmowy.

Niestety wiedziałam i to aż za dobrze.

– Poszukam jakiegoś pokoju i wtedy się wyniosę – stwierdziłam z trudem powstrzymując cisnące się do oczu łzy.

Spojrzała na mnie chłodno.

– Chyba się nie zrozumiałyśmy – wyjaśniła – spakujesz się i wyjdziesz teraz, albo zadzwonię na policję.

Zamrugałam niedowierzająco. Czy ta dziewczyna była wariatką? Ominęłam ją bez słowa i po schodach niemal wbiegłam do swojego – nie swojego pokoju. Chaotycznie zaczęłam wrzucać ubrania do torby. Moje życie ze snu, zamieniło się w piekielny koszmar.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Drogę przede mną zasłaniały mi moje własne łzy. Wszystko było rozmazane, a ja nie potrafiłam przestać płakać. Dupek! Drań! Jak on mógł mi to zrobić? Rozumiałam, że mógł mnie nie chcieć, że miał dosyć mieszkania ze mną, że wrócił do swojej Królewny Śnieżki, ale dlaczego pozwolił jej mnie tak po prostu wyrzucić? Pozbyć się w jednej chwili, jakbym nigdy nie istniała? To nawet jak na niego było naprawdę podłe, a ja nie potrafiłam zrozumieć dlaczego mnie tak potraktował. Najgorsze w tym wszystkim było to, że kompletnie nie miałam gdzie się teraz podziać. Usłyszałam pisk opon. Zatrzymałam się. Podniosłam głowę i spojrzałam w bok, w samą porę by ujrzeć starający się zahamować, jadący prosto na mnie, ciemnozielony samochód.

~ ♥ ~ ♥ ~ ♥  ~

Obudziłam się w szpitalu. Bolała mnie głowa, ale poza tym niczego więcej nie czułam. Oślepiło mnie jasne światło jarzeniówek, nie pozwalając rozejrzeć się dookoła. Uprzejma pani doktor upewniła się czy wiem jak się nazywam i kim jestem, później wytłumaczyła mi, że potrącił mnie samochód i muszę zostać na kilka dni obserwacji w szpitalu. Nawet nie próbowałam wstawać. Kiedy tylko wyszła, ponownie zamknęłam oczy. Moje życie i tak w wystarczającym już stopniu było zupełnie do kitu. Gdy otworzyłam je ponownie, byłam przekonana, że w dalszym ciągu to jakiś sen. Ujrzałam szare oczy, a w nich prawdziwy niepokój. Stojący przy oknie, wpatrujący się we mnie Łukasz odetchnął z ulgą.

– Nareszcie się obudziłaś – mruknął, podchodząc bliżej i siadając na brzegu mojego łóżka. – Cholernie się o ciebie bałem.

Nie mogłam się powstrzymać przed prychnięciem.

– Wyrzuty sumienia? – zapytałam.

– Poniekąd – przyznał wyciągając dłoń i delikatnie dotykając moich włosów.

Gwałtownie odepchnęłam jego rękę.

– Czego ty ode mnie jeszcze chcesz?! – warknęłam na niego gniewnie.

Spuścił wzrok, wbijając go w białą, szpitalną pościel. Wyglądał na odrobinę zagubionego. Pierwszy raz widziałam go zachowującego się w taki sposób. Potem spojrzał na mnie, patrzył mi prosto w oczy.

– Maju, wróć do mnie – poprosił cicho – to znaczy, w sensie do mieszkania – zaczął się odrobinę plątać, tracąc swoją zwyczajną pewność siebie. – Nie mam pojęcia, jaką rzecz powiedziała ci Karolina, że postanowiłaś ode mnie uciec. Wiem, że zachowałem się w stosunku do ciebie jak dupek. Już dawno zdałem sobie sprawę, jak bardzo mi na tobie zależy, ale nic z tym nie robiłem, bo i tak byłaś już moja. Nie mam pojęcia czy dasz mi drugą szansę, ale jeżeli nie, to proszę przynajmniej wróć do mieszkania, bez żadnych zobowiązań. Myślę, że cię kocham – wyszeptał naprawdę cicho, ledwo dosłyszalnym głosem.

Patrzyłam na niego jak na wariata. Słyszałam jego słowa, ale kompletnie w nie, nie wierzyłam.

– A co z Karoliną? – zapytałam. – Mówiła, że jest twoją dziewczyną. Kazała mi się wyprowadzić, twierdząc, że będziecie razem mieszkali.

Łukasz wzdrygnął się mimowolnie. Przeklął brzydko, zaciskając dłonie w pięści.

– To wiele wyjaśnia – z trudem powstrzymał warknięcie. – To psychopatka, przez nią właśnie tak paskudnie cię potraktowałem – przyznał. – Nie miałem ochoty być z żadną więcej dziewczyną. Nigdy. Mój związek z tą kretynką trwał dwa tygodnie, a ona uznała mnie za swoją własność i dręczy do tej pory, nie jestem w stanie się od niej uwolnić i kompletnie nic do tej dziewczyny nie dociera. Przepraszam cię za nią – dodał markotnie.

Wpatrywałam się w Łukasza, pozwalając by powoli docierały do mnie jego słowa.

– Więc nie jest twoją dziewczyną? – upewniłam się na wszelki wypadek.

– Nie jest i nigdy nie będzie – odpowiedział ostro – a teraz jeszcze wylądowała na pierwszym miejscu listy moich wrogów. Jedyną dziewczyną, z którą chciałbym być, jesteś ty Maju – wyznał. – Nie jestem w stanie normalnie egzystować bez twojego uśmiechu, a teraz, kiedy mnie tak śmiertelnie wystraszyłaś tym wypadkiem, zdałem sobie sprawę, że się w tobie naprawdę zakochałem. Nigdy jeszcze nie czułem do żadnej dziewczyny tego, co teraz czuję do ciebie. Proszę, wróć do mnie – powtórzył po raz kolejny.

Przesunęłam dłoń, by dotknąć jego ręki. Moje palce splotły się z jego palcami.

– Wrócę – oznajmiłam spokojnie – ale pod jednym warunkiem.

– Zrobię co tylko zechcesz – oznajmił z lekkim, delikatnym uśmiechem. – Jaki to warunek?

– Oficjalnie chcę zostać twoją dziewczyną – powiedziałam, z odrobinę naburmuszoną na pokaz miną.

Roześmiał się.

– Masz to jak w banku – stwierdził z całą stanowczością, pochylając się, by z westchnieniem pełnym ulgi, móc mnie namiętnie pocałować.

The End