November 9 – Colleen Hoover

Za każdym razem oczekuję po nich naprawdę wiele. Nic więc dziwnego, że do lektury długo wyczekiwanej, nowej książki zabrałam się z nadzwyczajnym zapałem.

Fallon skończyła osiemnaście lat i nie jest pewna co chciałaby zrobić ze swoim życiem. Kiedyś marzyła o zostaniu zawodową aktorką, ale pożar, który odcisnął na niej swoje piętno już na zawsze przekreślił te plany – hollywoodzki świat bywa okrutny. Pewnego dnia, gdy w restauracji kłóci się z ojcem, przysiada się do niej nieznajomy chłopak, by ratować ją z opresji. Od samego początku okazuje się, że są sobie bliscy, ale żadne z nich jeszcze nie marzy o poważnym związku. Postanawiają, że co roku będą spotykali się w rocznicę poznania – 9 listopada, a po upływie pięciu lat okaże się co z tego wyniknie.

Przyznam szczerze, że konwencja powieści jest ciekawa, a fabuła wciągająca, ale jednocześnie wydarzenia okropnie mnie irytowały. Czytamy tylko i wyłącznie o spotkaniach Fallon i Bena oraz terminach do nich zbliżonych, nie śledzimy życia bohaterów jako takiego. To z pewnością intrygujący, a w dodatku świetnie zrealizowany pomysł. Drażnił mnie jednak fakt, że zakochani młodzi ludzie tak po prostu od siebie odchodzą i mimo że na kartach powieści ujęty został ból rozstania to jednak nie byłam w stanie zrozumieć ich decyzji i tego jak lekką ręką im przychodziła.

W cudowny i plastyczny sposób opisana została postać Fallon oraz uczucia, które na codzień targały okaleczoną przez los dziewczyną. Jej problemy, niepewność, to jak patrzyła na pewne sprawy wydało mi się niezwykle realistyczne i ważne. Nie tylko dlatego, że mogłoby zdarzyć się każdemu, ale również z powodu innych osób, obok których przechodzimy obojętnie, nie wiedząc o czym myślą, co czują, ani czy nasze zachowanie ich w jakiś sposób nie rani. To jak ujęła jej sylwetkę Colleen Hoover jest po prostu piękne. Od razu przypomniała mi się genialnie wykreowana bohaterka z „Hopeless”.

Nie rozumiem dlaczego amerykanie traktują seks lekką ręką. Czy w Polsce również tak jest? Przygodne zabawy Bena kompletnie nie przypadły mi do gustu i powieść wiele zyskałaby w moich oczach gdyby zwyczajnie ich nie było. Mógł próbować ułożyć sobie życie z innymi dziewczynami,  a nie zapraszać je do łóżka, a potem się z nimi żegnać. Naprawdę nie lubię takiego sposobu myślenia i taki bohater sporo u mnie traci, a czy nie o to chodzi w romansach, żeby marzyć o głównym bohaterze? Żeby zazdrościć „tej dziewczynie”, że na niego trafiła?

Poza tymi drobnymi wadami, które zapewne wyłącznie mi przeszkadzają, powieść jest świetna. Genialny pomysł, jeszcze lepsze wykonanie, parę niespodziewanych zwrotów akcji, doskonale opisane postacie i ich przeżycia. To wszystko powoduje, że z niecierpliwością i dreszczem emocji czekam na kolejną książkę spod pióra Colleen Hoover. Najlepsza w tym oczekiwaniu jest pewność, że jedna z moich ulubionych pisarek ponownie nie tylko mnie zachwyci, ale również i zaskoczy.  Nikt nie potrafi pisać tak pięknych historii romantycznych jak ona. „November 9” serdecznie wszystkim polecam – lekturą powieści z pewnością nie poczujecie się zawiedzeni.

Dziękuję!