Mechaniczny anioł – Cassandra Clare

W dłoniach przyszło mi trzymać wydanie trzecie „Mechanicznego anioła” autorstwa Cassandry Clare, które pierwszy raz ukazało się w Polsce już w 2010 roku, nakładem wydawnictwa Mag. Przedstawiony w powieści świat opiera się na tych samych realiach co w cyklu „Dary Anioła” (Nocni Łowcy, Podziemni, Przyziemni, Demony), tylko tym razem akcja, miast w czasach współczesnych, rozgrywa się w nieco steampunkowej, wiktoriańskiej Anglii.    

Po śmierci ciotki, Tessa Gray przypływa do Londynu, ale na wybrzeżu, zamiast spodziewanego brata, witają ją nieznajome kobiety, przedstawiające się jako Mroczne Siostry. Dziewczyna wyrusza wraz z nimi do tajemniczego domu, który staje się jej więzieniem. Tam zmuszona zostaje do nauki używania dziwnych, tajemniczych mocy. Jej prawdziwa przygoda zaczyna się jednak dopiero gdy przez przypadek natyka się na Nocnego Łowcę.

Przyznam szczerze, że nie jestem wierną fanką prozy Cassandry Clare, ale uważam, że pisarka posiada swój urok i tworzy niezwykle wciągające, barwne i interesujące powieści, o czym przekonałam się czytając „Miasto kości”. Swoje dzieła publikuje pod pseudonimem, w rzeczywistości nazywając się Judith Rumelt. Urodziła się 27 lipca 1973 roku w amerykańskiej rodzinie, mieszkającej w Iranie. Do dziesiątego roku życia przebywała we Francji, Wielkiej Brytanii i Szwajcarii. Od okresu szkoły średniej mieszkała w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracowała w redakcji. W 2004 roku zaczęła pracę nad powieścią „Miasto Kości”. Jej natchnieniem był krajobraz Manhattanu.

Kilka wątków historii jest bliźniaczo podobnych do tych pojawiających się w poprzednich książkach autorki, cała jednak otoczka tworzy zupełnie nowy, inspirujący i niezwykły klimat, jak najbardziej zachęcając do czytania. Zresztą chyba sam fakt, że to już trzecie wydanie namawia do przeczytania i informuje nas, że książka jest warta spędzania z nią kilku chwil. Powieść bez wątpienia ma swój urok, jej fabuła jest pomysłowa, a akcja toczy się wartko. Nie sposób się przy niej nudzić. W moim prywatnym odczuciu jedyną rzeczą, która dyskwalifikuje tę lekturę w wyścigu do bycia jedną z moich ulubionych książek, są notorycznie pojawiające się infantylizmy i nierozsądne zachowania oraz mocno naciągane pobudki bohaterów. Skonstruowana przez autorkę rzeczywistość i kreacje postaci sprawiają, że powieść czytam z przyjemnością, sądzę jednak, że mimo wszystko pewne rzeczy można by było zaplanować znacznie lepiej.

I tym razem mocnymi stronami powieści są zarówno dobrze i szczegółowo wykreowany fantastyczny, pełen dziwnych istot świat, jak i mieniący się setkami barw bohaterowie. Czasem dziecinni, innym razem zbyt dumni, ale zawsze pełni uroku i uczuć. Powracamy także do kilku znanych z wcześniejszych książek postaci (tu jednak nie zdradzę jakich), ale tak naprawdę serie, poza samą rzeczywistością i kilkoma zdublowanymi pomysłami, niewiele ze sobą łączy. Chyba, że liczyć fakt, iż obie historie są niezwykle wciągające.

„Mechaniczny anioł” to książka napisana prostym, lekkim w odbiorze językiem. Powieść przyjemnie się czyta, a gdy już się zacznie, to ciężko się od niej oderwać. Mimo niedociągnięć to dobra lektura. Nie wnosi ze sobą zbyt wielu wartości, za to dostarcza doskonałej rozrywki oraz niezwykłej pożywki dla wyobraźni. Pisarka nie boi się korzystać z setek różnych źródeł i z wszelakiej zdobytej wiedzy oraz pomysłów, stwarzać mieszankę wybuchową. Wykreowany przez nią świat jest magiczny, pełen niespodzianek i barw. Jeśli ktoś ma ochotę przeczytać coś lekkiego i wciągającego, to „Mechaniczny anioł” będzie idealny. Ja sama z  niecierpliwością czekam na to, co przyniesie ze sobą kolejna część cyklu.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu Mag