Kadry niedogaszonych wspomnień – Remigiusz Mróz

Kadry niedogaszonych wspomnień

„Kadry niedogaszonych wspomnień” to zakończenie dylogii autorstwa Remigiusza Mroza. Po lekturze książki, długo zastanawiałam się, jak właściwie opisać swoje odczucia. Autor, znany z umiejętności budowania skomplikowanych, wielowątkowych fabuł, tym razem przenosi nas w świat młodych dorosłych, lecz z typowym dla siebie mrocznym, pełnym tajemnic akcentem. Książka pozostawia czytelnika w stanie zawieszenia, a jej zakończenie z pewnością zaskoczy nie jednego czytelnika. 

O czym jest książka?

Akcja „Kadrów niedogaszonych wspomnień” rozpoczyna się pół roku po wydarzeniach opisanych w pierwszym tomie, czyli „Innych Tonacjach Ciszy”. Główna bohaterka, Aspen Wakefield, stara się uporządkować swoje życie po tragicznych wydarzeniach, które zniszczyły jej dotychczasowy świat. Aspen nie potrafi zapomnieć o Graysonie Joyce’u, tajemniczym chłopaku, który zniknął z jej życia równie nagle, jak się w nim pojawił. Odnaleziony przez nią polaroid staje się katalizatorem wydarzeń, które prowadzą Aspen z powrotem do rodzinnego miasteczka Prescott w Arizonie. Tam próbuje odkryć prawdę o przeszłości Graysona oraz o związku, który ich łączył.

Moja opinia i przemyślenia

Remigiusz Mróz po raz kolejny udowadnia, że potrafi tworzyć wciągające, pełne tajemnic opowieści, które trzymają w napięciu do ostatniej strony. „Kadry niedogaszonych wspomnień” to książka, która doskonale łączy elementy gatunku young adult z kryminałem i thrillerem psychologicznym. Historia Aspen to opowieść o miłości i poszukiwaniu prawdy, ale także o traumie, pamięci i o tym, jak przeszłość kształtuje naszą teraźniejszość. Muszę jednak przyznać, że fani „dorosłych” powieści pisarza mogą poczuć się nieco zawiedzeni, bo powieść jest lekka i dość prosta. Wydaje się skierowana jednak do konkretnego, młodszego targetu. 

Jednym z najciekawszych elementów książki jest sposób, w jaki autor wykorzystuje muzykę jako motyw przewodni. Muzyka towarzyszy Aspen na każdym kroku, pomagając jej odzyskać utracone wspomnienia i zrozumieć, kim była przed tragicznym wypadkiem. Jest to zabieg niezwykle udany, ponieważ dodaje historii głębi i pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć emocje bohaterki. Muzyka staje się zarówno tłem dla wydarzeń, jak i kluczem do rozwiązania zagadki, która jest sednem fabuły.

Mimo iż fabuła pełna jest dramatów i ciężkich tematów, takich jak amnezja, gwałt czy prześladowanie, autorowi udało się stworzyć historię przemawiającą do młodszych czytelników. Zwroty akcji są zaskakujące, a zakończenie książki, choć otwarte, pozostawia czytelnika z uczuciem satysfakcji, a jednocześnie z głębokim pragnieniem poznania dalszych losów bohaterów. Dodatkowo ten tom wydał mi się lepszy od poprzedniego.

Podsumowanie

„Kadry niedogaszonych wspomnień” to opowieść o przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć, o miłości, która jest silniejsza niż śmierć, oraz o poszukiwaniu własnej tożsamości. Remigiusz Mróz po raz kolejny pokazuje, że potrafi pisać historie, które wciągają i skłaniają do refleksji. Przygoda z tym tytułem być może nie była sportem ekstremalnym, ale również nie mogłabym jej uznać za stracony czas. Warto dać książce szansę! 

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.

Przeczytaj również: 

Inne tonacje ciszy – Remigiusz Mróz