Doświadczenia z oddziału położniczego

Jestem świeżo upieczoną mamą. Mój synek urodził się 6 października o 4:00 nad ranem. Nie jest to jednak mój pierwszy poród i miałam okazję zaobserwować, jak bardzo zmieniły się warunki na oddziale położniczym funkcjonującego w moim mieście szpitala. W dzisiejszym wpisie opowiem Wam o tym, jak na świat przyszły moje dzieci.

Eliza, Rok 2009 

Ciąża przebiegała podręcznikowo. Czułam się doskonale. Ponieważ jestem po dwóch operacjach kręgosłupa, pani doktor, która prowadziła moją ciążę, już na pierwszej wizycie powiedziała mi, że czeka mnie cięcie cesarskie. Nie bałam się. Po czasie, który musiałam spędzić w szpitalu, lekkie nacięcie na brzuchu wydawało mi się rzeczą wręcz trywialną. W szpitalu stawiłam się dzień przed planowanym terminem porodu. Dziecko na świat zgodnie z planem przyszło następnego dnia. Potem dopiero zaczęły się schody.

Ja, młoda, niedoświadczona, introwertyczna, niepotrafiąca walczyć o swoje prawa i malutkie dziecko, którym nie miałam pojęcia, jak powinnam się zająć. Przystawiono mi córkę do piersi i zostawiono mnie z nią sam na sam, na łożku, w sali pooperacyjnej, oszołomioną lekami przeciwbólowymi i niemogącą się poruszyć. Następnego dnia przyszła do mnie pielęgniarka i kazała mi wstać. Nikt nie uprzedził mnie, że wyleje się ze mnie kałuża krwi. Było to dla mnie traumatyczne przeżycie. Tak samo, jak późniejsze doczłapanie do łazienki i umycie się. 

Samodzielna opieka nad dzieckiem dobę po cięciu cesarskim, chodzenie długim korytarzem po sztuczne mleko, bo nikt nie wytłumaczył mi tajników laktacji. Noworodki trzymane za nogi (jak kurczaki) i obmywane pod kranem w szpitalnych wanienkach. Skrzypiące łóżko bez barierek zabezpieczających i wciąż płacząca współlokatorka, która urodziła dziecko w szóstym miesiącu ciąży i zastanawiała się, czy je porzucić w szpitalu, czy jednak nie. Jedyną osobą, która się nią przejmowała była odwiedzająca nas co jakiś czas pani salowa… Były to dla naprawdę okropne dni i gdyby nie cudowna pani doktor, która prowadziła moją ciążę i doskonała położna ze szkoły rodzenia, szczerze przyznam, że nie wiem, jak przetrwałabym ten trudny okres. 

Lila, Rok 2015

Co zmieniło się po sześciu latach? Otóż naprawdę wiele. Wciąż brakowało wsparcia i pomocy personelu medycznego, ale panie z oddziału noworodków przechodziły same siebie. Sympatyczne, uśmiechnięte, zawsze służące dobrą radą. Niedługo po porodzie odwiedziła nas pani położna, której można było zadawać pytania związane z laktacją i opieką nad dzieckiem. Dodatkowo przez cały dzień mógł być z nami tata. Obolała po cięciu cesarskim mogłam zdać się na niego i odpocząć w ciągu dnia, by lepiej radzić sobie nocą.  

Aleks, Rok 2018

Tym razem rok 2018 nie różnił się tak bardzo od 2015. Mam jednak bardzo miłe wspomnienia pewnych drobnych gestów, które wyszły od lekarzy. Dni były ciężkie, a pacjentki dosłownie nie mieściły się na oddziałach – zarówno na porodówce, jak i na patologii ciąży. Lekarze nie mieli chwili wytchnienia. A jednak, gdy potrzebowałam rozmowy z ginekologiem, bez żadnych uszczypliwości ani protestów, zawsze uprzejmy, poświęcił mi kilkanaście minut, mimo że wyraźnie zabierałam mu przerwę, a w drzwiach jego gabinetu minęłam się z dostawcą jedzenia. 

Ze szpitala po kilku dniach wypisałam się na własne życzenie. Mimo że synek już dawno miał swój wypis, lekarze nie chcieli mnie wypuścić przez wzgląd na podwyższone CRP. Był to jednak zamknięty krąg wariactwa, ponieważ wcześniej spędziłam kilka dni na oddziale patologii ciąży z powodu zapalenia ucha. Szpitalny laryngolog wypisał mi receptę na antybiotyk, której jednak szpital nie mógł mi przekazać, dopóki nie dostanę wypisu. Leku nie mieli na stanie, a wypisu nie mogli dać z powodu podwyższonego CRP. Logika, która potrafi dobić. Tu jednak również jeden z lekarzy bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Starszy pediatra przyszedł do mnie osobiście z prośbą, żebym jednak została, bo sytuacja nie jest dla mnie bezpieczna. Pierwszy raz w szpitalu spotkałam się z taką troską. Przekonałam go dopiero, obiecując, że codziennie będę robiła badanie krwi. Dzień po zażyciu antybiotyku CRP wróciło do normy.   

Feliks, Rok 2021

Niepokojące skoki ciśnienia, nocna izba przyjęć i cięcie cesarskie na cito. Po nim natomiast ogromne zaskoczenie. Przemiłe panie pielęgniarki, dzięki którym poczułam się naprawdę zaopiekowana. Kiedy wstałam po operacji, pilnowały każdego mojego kroku. Pytały, jak się czuję i czy czegoś mi nie potrzeba. Również panie położne okazały się cudowne. W każdej chwili były gotowe pomóc przy opiece nad maluszkiem. Doskonale pamiętam moment, gdy zaczęłyśmy ze współlokatorką w tym samym momencie przewijać nasze dzieci. Od razu przybiegła do nas pani położna, sprawdzić dlaczego dzidziusie tak głośno płaczą.  

Oczywiście rok 2021 miał również swoje, tym razem zupełnie niezależne od szpitala, pandemiczne minusy. Odwiedziny były możliwe tylko w wyznaczonych godzinach (w sumie 4 godziny w ciągu dnia), w specjalnie przygotowanym, maleńkim pokoju socjalnym. Gdy akurat nikt go nie pilnował, potrafiły się znaleźć w nim po cztery pełne rodziny (więcej by się nie zmieściło). Gdy porządek odwiedzin był pilnowany, tatusiowe czekali w kolejce na klatce schodowej, a każdy wchodzący dostawał swój (zaledwie) kwadrans, by spędzić go z partnerką i świeżo narodzoną pociechą.  

Na zakończenie

Cieszę się, że warunki porodów w Polsce poszły w tak dobrym kierunku. Zmiany na przestrzeni lat są ogromne i niezwykle pozytywne. Pobyt w szpitalu po pierwszym porodzie był dla mnie prawdziwą traumą. Obecnie jednak nawet mimo obostrzeń pandemicznych i braku możliwości wsparcia przez najbliższą rodzinę, czułam się doskonale zaopiekowana i wiedziałam, że zarówno ja, jak i mój maluszek, jesteśmy w naprawdę dobrych rękach.  

Ps. Na zdjęciu mój najmłodszy synek, który na fotografii ma zaledwie sześć dni.