Grzechy rodziny Ichinose
W mangach zawsze najbardziej lubiłam to, że nigdy nie wiedziałam czym mnie zaskoczą. Natomiast „Grzechy rodziny Ichinose” to jeden z dziwniejszych tytułów, jakie ostatnio miałam okazję trzymać w swoich rękach.
Zarys fabuły
W pierwszym tomie poznajemy rodzinę Ichinose i dowiadujemy się, że po wypadku wszyscy przeżywają wspólną amnezję. Kolejny tom jednak odkrywa przed czytelnikami drugie dno i okazuje się, że rodzina utkwiła w pętli czasowej, a ojciec nagle przestaje być ojcem i zostaje zastąpiony przez obcego mężczyznę. Następnie znika mama, a babcia spycha z urwiska swojego wnuczka. Czy może być jeszcze dziwniej? Oczywiście, że tak! Poznajcie pogmatwane życie i psychikę rodziny Ichinose.
Moja opinia i przemyślenia
Manga ma solidną, przejrzystą kreskę i ciekawie wykreowane kadry. Czyta się ją przyjemnie i mimo zagmatwanej fabuły czytelnik wcale nie gubi się między stronami. Postacie narysowane są wyraziście i mają wiele charakterystycznych cech. Wizualnie manga pozostawiła po sobie bardzo pozytywne wrażenie.
Fabuła „Grzechów rodziny Ichinose” jest bardzo zaskakująca, ale o dziwo nie chaotyczna. Jedne rzeczy wynikają z drugich i nawet przeskoki między scenami wydają się naturalne. Wielu rzeczy czytelnik musi domyśleć się samodzielnie, ale nie są to jakieś wyimaginowane kwestie, a raczej sprawy niczym rodem ze starych kryminałów, kiedy podczas lektury książek Agathy Christie poznajemy fragment po fragmencie mroczne tajemnice zamieszanych w śledztwo bohaterów. Nie każdy jest mordercą, ale na pewno każdy ma coś na sumieniu.
Muszę przyznać, że początkowo w ogóle nie domyślałam się dokąd zmierza ta historia i to naprawdę bardzo mi się spodobało. Uwielbiam takie niespodzianki. Po lekturze trzeciego tomu fabuła wydaje się nieco jaśniejsza, ale mimo wszystko mam nadzieję, że kolejny zeszyt jednak zaskoczy mnie czymś zupełnie nowym. Nie mogę się już doczekać!
Podsumowanie
„Grzechy rodziny Ichinose” to bardzo zagmatwana, zaskakująca i niezwykle wciągająca manga. Autor bawi się formą i psychologią postaci, tworząc atmosferę, w której trudno odróżnić prawdę od złudzenia. Każdy tom przynosi nowe pytania i tylko częściowe odpowiedzi. Co oczywiście sprawia, że trudno oderwać się od lektury. Mangę serdecznie polecam! Zdecydowanie warto dać jej szansę!
Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.
Przeczytaj również:
![Małe wielkie skandale” spod pióra Jennifer Lynn Barnes to drugi tom dylogii, która miała być równie mocnym uderzeniem co „Debiutantki”. Dla fanów „The Inheritance Games” i klimatu rodem z „Plotkary” – brzmi jak obietnica pełnej intryg i blichtru jazdy bez trzymanki. Czy jednak i ta część spełniła moje oczekiwania?
[…]
Przyznam szczerze – tym razem miałam wrażenie, że autorka trochę za bardzo pokochała plot twisty. Momentami całość przypominała bardziej telenowelę niż intrygującą powieść młodzieżową. Spiski, powiązania rodzinne i nagłe odkrycia były ciekawe, ale chwilami miałam poczucie przesytu – jakby Barnes na siłę dokładała kolejne komplikacje. Z drugiej strony, nie mogę odmówić książce tego, że wciąga. Styl autorki nadal działa – czyta się lekko, szybko i z uśmiechem, a humor bohaterów ratuje nawet najbardziej pogmatwane momenty.
Co mi się podobało? Świetnie uchwycony klimat amerykańskich wyższych sfer – bale, święta narodowe, rodzinne spotkania pełne zgrzytów i sekretów. Do tego galeria bohaterów, których albo pokochacie, albo znienawidzicie, bez stanów pośrednich. No i zakończenie – finał dylogii wbija w fotel i udowadnia, że autorka potrafi zaskoczyć czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.
„Małe wielkie skandale” to książka, która bawi, zaskakuje i wciąga, ale nie dorównuje pierwszemu tomowi ani serii „The Inheritance Games”. Jest trochę za bardzo przekombinowana, ale jeśli lubicie rodzinne dramaty, tajne stowarzyszenia i atmosferę luksusowych skandali, warto po nią sięgnąć. Natomiast ja, mimo małego zawodu, i tak zostaję wierną czytelniczkom Barnes, bo mało kto tak dobrze pisze o sekretach i kłamstwach. Na pewno sięgnę po kolejną książkę spod jej pióra! I żebyśmy nie zrozumieli się źle — „Małe wielkie skandale” jak najbardziej polecam, po prostu pierwszy tom uważam za dużo lepszy.
—
Tekst pochodzi z mojego bloga miye.eu 💛🧡 @mustread @mediarodzina [współpraca recenzencka] #ya #bookstagrampl #czytamsobie #kochamksiążki](https://miye.eu/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
zaczytanamarzycielka8
„Grzechy Rodziny Ichinose” zapowiada się intrygująco tomy 2-3. Rozwinięcie rodzinnych sekretów, dramaty i relacje, które się komplikują. Ciekawi mnie, jak dalej potoczą się losy tej rodziny.