Jak wytresować kota? Historie prawdziwe

Jestem miłośniczką kotów i uwielbiam wszelkiego rodzaju kocie historie. Dlatego, gdy nadarzyła się okazja, z ogromną przyjemnością sięgnęłam po tytuł „Jak wytresować kota? Historie prawdziwe”. W dzisiejszym wpisie przeczytacie, czy była to dobra decyzja.

O czym jest książka?

Publikacja spod pióra Dawida Ratajczaka składa się z pięciu kocich anegdot. Pierwsza opowiada o diecie kociego łakomczucha i nadskakujących mu właścicielach (trochę jak taki Garfield). Druga historia związana jest ze świętami, a w szczególności z choinką. Trzecia opowiada o dumnym właścicielu rasowego kota. Czwarta przedstawia losy mieszkańca podwórka. Piąta natomiast mówi o Fafiku, z którym zupełnie nie radzą sobie właściciele. Każdy koci bohater ma własne zwyczaje i stawia przed swoimi ludźmi nowe, oryginalne wyzwania.

Dotąd nie ma żadnych spotkań Anonimowych Kociarzy (”Nazywam się Zofia i mam kota od trzech lat), trzeba więc sobie radzić w inny sposób. 

Moja opinia i przemyślenia

Książeczka nie jest zbyt obszerna, a że czyta się ją szybko i z przyjemnością, to wystarczy może na jeden wieczór. Jej zawartość całkiem mi się spodobała, jestem jednak też odrobinę zawiedziona. Spodziewałam się wesołych wybuchów śmiechu, a nie tylko tego, że podczas lektury uśmiechnę się od czasu do czasu. Nie znam jednak poprzednich tomów serii i być może to właśnie w nich Autor w pełni wykorzystał swój niewątpliwy literacki i koci potencjał. 

Najbardziej do gustu przypadła mi historia kota Lucjana, który był dziecięcym marzeniem swojego bardzo próżnego właściciela. Wydała mi się jednocześnie zabawna i niepowtarzalna, a przy tym taka trochę nostalgiczna. Dopiero przy niej zaczęłam się poważnie zastanawiać, skąd Autor czerpie swoje inspiracje.  

Podsumowanie

„Jak wytresować kota? Historie prawdziwe” to przyjemna, wciągająca lektura, którą zrozumie każdy właściciel kota. Natomiast ludzie, którzy kotów nie mają, będą mogli pośmiać się z dzielących dom z tymi zwierzętami przyjaciół. Książka jest dobrze i przyjemnie napisana, czyta się ją błyskawicznie. Wystarczy najwyżej na jeden wieczór, dlatego chyba najlepiej od razu zabrać się za całą serię. Polecam każdemu, kto tak samo, jak Autor, żałuje, że nie ma żadnych spotkań Anonimowych Kociarzy. Na pewno takim właśnie osobom lektura bardzo się przyda. 

Dziękuję!