Wilczyca i czarny książę

Nic tak bardzo nie poprawia mi humoru, jak lekko napisana manga, z dużą ilością komediowych elementów. Dlatego z wielką przyjemnością sięgnęłam po tytuł „Wilczyca i czarny książę” (Ookami Shoujo to Kuro Ouji) od wydawnictwa Waneko.

Zarys fabuły

Nastoletnia Erika Shinohara podczas przydziału klas w nowej szkole zostaje rozdzielona z najlepszą przyjaciółką. By nie zostać całkiem sama, zaczyna rozmowę z dwiema przypadkowymi dziewczynami. Okazuje się jednak, że ich ulubionym tematem do rozmów są chłopcy i związki, a Erika w tych sprawach nie ma jeszcze żadnego doświadczenia. Dlatego zaczyna kłamać, a by uwiarygodnić swoją historię, robi na ulicy zdjęcie przypadkowemu przystojniakowi. Pech jednak chciał, że chłopak, którego sfotografowała również chodzi do ich szkoły i co gorsza jest niezwykle popularny. Czy uda jej się wybrnąć z kłopotliwej sytuacji?   

Strona wizualna

Manga, jak na shōjo przystało, narysowana jest bardzo urokliwie, chociaż Ayuko Hatta nie waha się przed wyolbrzymianiem lub upraszczaniem niektórych scen. Takie zabiegi dodają historii sytuacyjnego komizmu. Ilustratorka ma swój niepowtarzalny styl i trzeba jej przyznać, że Erika bardzo wyróżnia się na tle typowych postaci z mang dla dziewczyn. Zresztą unikalny jest nie tylko jej wygląd. Zeszyt otoczony został kolorową obwolutą, w środku jednak w całości jest czarno-biały.   

Moja opinia i przemyślenia

„Wilczyca i czarny książę” to shōjo manga napisana i zilustrowana przez Ayuko Hattę. Pierwotnie była publikowana w magazynie Bessatsu Margaret wydawnictwa Shūeisha w latach 2011–2016. Na jej podstawie w 2013 roku powstały odcinki audio, a w 2014 także adaptacja anime. 

Nastoletni bohaterowie mangi są bardzo wredni, co zaskakująco wręcz wzmacnia jej komizm. Dotyczy to również głównej bohaterki Eriki, która wymyka się wszelkim przyjętym w mangach dla dziewcząt stereotypom. Przyznam, że nie spotkałam się jeszcze z tak zarysowaną postacią głównej bohaterki i to jaki ma charakter, bardzo przypadło mi do gustu. 

Historia została podzielona na odcinki. W każdym z nich bohaterowie postawieni zostają w nowej sytuacji. Wiele z nich wywoływało nie tylko uśmiech na mojej twarzy, ale i szczery, wesoły śmiech.  Niektóre są wręcz żenujące, inne pełne emocji i napięcia, czasami pojawiają się też naprawdę urocze elementy. Z lektury jestem bardzo zadowolona i uważam, że Ayuko Hatta w pełni wykorzystała potencjał mangi shōjo.

Podsumowanie

„Wilczyca i czarny książę” to świetny, lekki tytuł, który jest doskonały na poprawę humoru. Bawiłam się przy nim doskonale. Mangę serdecznie polecam, a sama z przyjemnością poznam kolejne tomy serii. 

Dziękuję!

Przeczytaj również:

Hal – Umi Ayase