Jej opowieść o Shim Chong
Historia zawarta w komiksie jest reinterpretacją klasycznej koreańskiej legendy o Shim Chong, córce, która poświęca się dla swojego niewidomego ojca. W tradycyjnym podaniu dziewczyna zostaje złożona w ofierze bogom morza. Jej jedynym życzeniem jest zdobycie pieniędzy na leczenie ojca. Po dramatycznych wydarzeniach wraca do świata ludzi i ostatecznie zostaje królową. Jednak obecna, współczesna wersja, skupia się na losach bohaterek i przeciwnościom, którym muszą stawić czoła.
Zarys fabuły
Chong jest zdeterminowana, by zrobić wszystko co w jej mocy dla żony kanclerza — pierwszej osoby w jej życiu, która mimo własnych problemów naprawdę się o nią troszczy. Nie obchodzi jej nawet to czy nowo poznana kobieta zamierza wykorzystać ją do własnych celów. Obie dziewczyny, choć z rożnych środowisk, żyją wśród okrutnych ludzi, a ich celem staje się wspólne przetrwanie. Czy jednak będzie ono możliwe?
Moja opinia i przemyślenia
Mimo że pięknie narysowana, „Jej opowieść o Shim Chong” to niezwykle mroczna i okrutna baśń. Ani przez moment nie miałam nadziei na szczęśliwe zakończenie. Bohaterki żyją w brutalnym, patriarchalnym świecie, gdzie kobiety skupione są przede wszystkim na snuciu intryg. Na zewnątrz panuje brud, głód, ubóstwo i choroby, natomiast w pałacu ukryte pod blichtrem okrucieństwo. Wbrew pozorom jednak w komiksie pojawia się wiele nostalgicznych, szczęśliwych kadrów. Takich, na których bohaterki wspierają się nawzajem i cieszą się swoim towarzystwem.
Manhwa jest pięknie narysowana. Kolorowe, wyraziste ilustracje świetnie oddają klimat historii. Wydrukowana została na grubym, doskonałej jakości papierze, a zamknięta została w oprawie ze skrzydełkami. Zdecydowanie jest co podziwiać. Wrażenie robi również dbałość o szczegóły. Stroje, architektura, czy nawet tła budują świat, który łatwo uwierzyć, że mógł istnieć naprawdę. Połączenie baśniowej estetyki z realizmem sprawia, że lektura działa na wyobraźnię i mocno angażuje wzrokowo, nawet jeśli treść momentami potrafi przytłoczyć swoją surowością.
Podsumowanie
„Jej opowieść o Shim Chong” to bardzo wciągająca, trzymająca w napięciu historia. Podczas lektury wszystko we mnie aż gotowało się od niesprawiedliwości, jaka spotykała bohaterki. Przyznam, że z niecierpliwością czekam na kolejne tomy, bo naprawdę chcę poznać zakończenie ich wspólnej historii.
Egzemplarze recenzenckie otrzymałam od wydawcy.
Przeczytaj również:
![Małe wielkie skandale” spod pióra Jennifer Lynn Barnes to drugi tom dylogii, która miała być równie mocnym uderzeniem co „Debiutantki”. Dla fanów „The Inheritance Games” i klimatu rodem z „Plotkary” – brzmi jak obietnica pełnej intryg i blichtru jazdy bez trzymanki. Czy jednak i ta część spełniła moje oczekiwania?
[…]
Przyznam szczerze – tym razem miałam wrażenie, że autorka trochę za bardzo pokochała plot twisty. Momentami całość przypominała bardziej telenowelę niż intrygującą powieść młodzieżową. Spiski, powiązania rodzinne i nagłe odkrycia były ciekawe, ale chwilami miałam poczucie przesytu – jakby Barnes na siłę dokładała kolejne komplikacje. Z drugiej strony, nie mogę odmówić książce tego, że wciąga. Styl autorki nadal działa – czyta się lekko, szybko i z uśmiechem, a humor bohaterów ratuje nawet najbardziej pogmatwane momenty.
Co mi się podobało? Świetnie uchwycony klimat amerykańskich wyższych sfer – bale, święta narodowe, rodzinne spotkania pełne zgrzytów i sekretów. Do tego galeria bohaterów, których albo pokochacie, albo znienawidzicie, bez stanów pośrednich. No i zakończenie – finał dylogii wbija w fotel i udowadnia, że autorka potrafi zaskoczyć czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.
„Małe wielkie skandale” to książka, która bawi, zaskakuje i wciąga, ale nie dorównuje pierwszemu tomowi ani serii „The Inheritance Games”. Jest trochę za bardzo przekombinowana, ale jeśli lubicie rodzinne dramaty, tajne stowarzyszenia i atmosferę luksusowych skandali, warto po nią sięgnąć. Natomiast ja, mimo małego zawodu, i tak zostaję wierną czytelniczkom Barnes, bo mało kto tak dobrze pisze o sekretach i kłamstwach. Na pewno sięgnę po kolejną książkę spod jej pióra! I żebyśmy nie zrozumieli się źle — „Małe wielkie skandale” jak najbardziej polecam, po prostu pierwszy tom uważam za dużo lepszy.
—
Tekst pochodzi z mojego bloga miye.eu 💛🧡 @mustread @mediarodzina [współpraca recenzencka] #ya #bookstagrampl #czytamsobie #kochamksiążki](https://miye.eu/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)