Istambul

„Istambul” to pierwsza gra ekonomiczna wydawnictwa 2Pionki. Jej twórcą jest Rüdiger Dorn, znany z takich tytułów jak „Goa”, „Genoa” czy „Louis XIV”. Rozgrywka należy do typowo strategicznych i polega na dobrym zaplanowaniu kolejnych akcji. Zwycięży gracz, który zrobi to najlepiej.

Wiek: 10+

Liczba graczy: 2-5

Czas rozgrywki: 40 – 60 minut

Cel i fabuła gry

Gracze wcielają się w tureckich kupców, podejmując tym samym zadanie, by wzbogacić się szybciej niż konkurencja. Na bazarze w Stambule, wraz ze swoimi pomocnikami, dokonują wymian, zakupów i sprzedaży, aby w końcowym rozrachunku uzyskać jak najszybciej określoną liczbę rubinów.

Strona wizualna

Gra stworzona została bardzo starannie. Jest dobra zarówno pod względem graficznym jak i jakości wydania. Przemyślane ilustracje dobrze oddają klimat Stambułu. Obrazki są również na tyle charakterystyczne, że bez trudu można się domyślić, co się na nich znajduje. Elementy gry są trwałe i estetyczne. Jedynym zauważalnym mankamentem gry jest instrukcja. Widniejące na niej ilustracje nie zostały przetłumaczone na język polski. Pojawiają się również błędy merytoryczne – na przykład żetony popytu instrukcja każe rozłożyć na małym i dużym meczecie zamiast na małym i dużym targu. Nie można więc wiernie wykonywać zawartych w niej poleceń.

Przygotowanie gry

Gracze układają na stole szesnaście płytek lokacji – w ten sposób powstanie plansza, po której będą się poruszać. Można rozłożyć je na różne sposoby, na początek jednak, nieco ułatwić rozgrywkę, polecane jest skonstruowanie „krótkich ścieżek”. Na płytkach, w wyznaczonych miejscach, układa się pozostałe elementy gry. Każdy z graczy otrzymuje: dysk kupca oraz cztery dyski pomocników, a piąty umieszcza z boku (można go zdobyć w późniejszej fazie gry); wózek, na którym gromadzi towary; liry; kartę bonusową; skróconą planszę zasad.

Przebieg rozgrywki

Gracze ustawiają swoje pionki na fontannie. Poruszają się naprzemiennie, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Tura gracza składa się z czterech faz: ruch, akcja, spotkanie z innymi kupcami oraz spotkanie z innymi postaciami. By wykonać akcję należy zostawić w danej lokacji jednego z pomocników, a gdy ich zabraknie, konieczne jest powrócenie na pole fontanny. Zwycięstwo można osiągnąć różnymi drogami – jedni gracze będą woleli handlować towarami, inni skupią się na zdobywaniu ulepszeń. Ważne by zgromadzić jak najwięcej rubinów. Sposób, w jaki się to osiągnie ma już znaczenie drugoplanowe.

Podsumowanie

„Istambul” to ciekawie pomyślana i dobrze skonstruowana gra ekonomiczna. Rozgrywkę charakteryzują przejrzyste i spójne zasady, które zmuszają graczy do logicznego myślenia. Gra jest także dobrze zbalansowana, więc wygrać może każdy, niezależnie od tego, jaką drogę do zwycięstwa zaplanował. Zaletą gry są również różne warianty rozgrywki, dzięki którym staje się ona unikalna przy każdym kolejnym podejściu. Sądzę, że „Istambul” idealnie sprawdzi się zarówno jako gra familijna, jak i popołudniowa rozrywka dla dorosłych graczy. Tytułowi z pewnością warto dać szansę.

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję wydawnictwu 2 Pionki