Dziesięć tysięcy żyć – Michael Poore

Reinkarnacja jest ciekawym tematem i zagadnieniem, o którym pisać można na setki różnych sposobów. Nikt nie wie co dzieje się z nami po śmierci. Trafiamy do biblijnego czyśćca czy może kontynuujemy życie w zupełnie nowym ciele? Takie właśnie rozważania w swojej powieści „Dziesięć tysięcy żyć” snuje Michael Poore.

Ludzka dusza otrzymała dziesięć tysięcy szans, by osiągnąć doskonałość. Po każdej kolejnej reinkarnacji i związanej z nią śmierci dusza osądzana jest przez istoty, które nie uważają się za bogów. Milo ma już za sobą prawie wszystkie żywoty. Zostało mu jeszcze tylko pięć szans, by osiągnąć wieczność – coś, co innym duszom udaje się średnio po dziewięciu tysiącach żyć. Jeżeli mu się nie uda, czeka go całkowita zagłada. Milo nie boi się unicestwienia, ale wie, że jeżeli nie osiągnie doskonałości, nie będzie mógł spędzić wieczności ze swoją kochanką Suzie, która jest samą śmiercią.

Brzmi nieco abstrakcyjnie, prawda? „Dziesięć tysięcy żyć” to powieść składająca się właściwie z samej abstrakcji. W książce jest też wiele przemyśleń. Historię Milo śledzimy życie po życiu, wydarzenie po wydarzeniu. Z ludzkimi (i nie tylko) żywotami przeplatają się chwile odpoczynku w miejscu, gdzie dusza wędruje po śmierci. Michaelowi Poore z pewnością nie można zarzucić braku wyobraźni czy nieoryginalnego podejścia do wałkowanego już wielokrotnie tematu.

Przyznam szczerze, że sięgając po książkę, spodziewałam się lekkiego romansu paranormalnego, a nie rozważań na temat życia i śmierci czy dobra i zła. „Dziesięć tysięcy żyć” ma w sobie znacznie więcej głębi, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Z drugiej strony jednak ma to też swoje wady. Pisarzowi nie udało się uniknąć dłużyzn, a od czasu do czasu jego twórczość staje się wręcz patetyczna. Cała fantastyczna otoczka została jednak wykreowana z dbałością o najdrobniejsze szczegóły, a świat, który stworzył pisarz, ma swój niepodważalny sens.

Powieść niesie ze sobą niezwykle piękne, bardzo pozytywne przesłanie. Może nie wyjaśnia sensu istnienia, ale motywuje do tego, by wieść dobre, godne życie. Nie wszystko musi być idealne, ważne jest wnętrze człowieka i jego nieśmiertelna dusza. Niewiele nam trzeba, byśmy mogli być naprawdę szczęśliwi. Chociaż Michaela Poore zdecydowanie nie porównywałabym do Neila Gaimana czy Terry’ego Pratchetta, to jednak „Dziesięć tysięcy żyć” ma w sobie tę iskierkę, która może zapłonąć w sercach czytelników.

Dziękuję!