Tam, gdzie trwa noc – A.B. Poranek

Tam, gdzie trwa noc

Jest coś magicznego w książkach, które pachną lasem, szeleszczą liśćmi między stronami i mruczą w ucho szeptem starych słowiańskich legend. „Tam, gdzie trwa noc” od A.B. Poranek to właśnie taka opowieść – baśniowa, mroczna, chwilami romantyczna, ale i niepokojąca. Zaintrygowana opisem i zachwycona wydaniem, zanurzyłam się w tej historii… i wyszłam z niej trochę poruszona, trochę rozdarta. Dlaczego? Już tłumaczę.

O czym jest książka?

Siedemnastoletnia Liska Radost mieszka w małej wiosce na skraju lasu, który budzi więcej lęku niż zachwytu. Od dziecka słyszy, że magia to zło, a ci, którzy ją posiadają, to potwory. Gdy odkrywa własne moce, podejmuje desperacką próbę pozbycia się ich. Co kończy się… dość niefortunnie. Zostaje porwana przez Leszego – demonicznego strażnika lasu – i postawiona przed wyborem: rok służby w zamian za spełnienie jednego życzenia.

Tak zaczyna się jej podróż. Liska trafia do posępnej posiadłości pośrodku lasu, gdzie każde drzewo zdaje się mieć oczy, a każdy cień może kryć przeszłość. Musi stawić czoło tajemnicom Leszego i własnym lękom. A przy okazji odkrywa, że magia, której tak się bała, może być nie tylko przekleństwem, ale i ratunkiem.

Moja opinia i przemyślenia

Zacznę od klimatu – bo to on gra tu pierwsze skrzypce. Mroczny las, tajemnicza posiadłość, cienie przeszłości, zło czające się w milczeniu – wszystko to tworzy gęstą atmosferę, którą naprawdę czuć na każdej stronie. Słowiańskie elementy? Są, i to całkiem nieźle wplecione – od demonów i świąt po postacie jak Jaga czy Leszy.

Liska to bohaterka, która powoli dojrzewa. Przez większość książki zmaga się z poczuciem wyobcowania, a jej droga do samoakceptacji jest bardzo autentyczna. Relacja z Leszym rozwija się powoli, bardzo w duchu slow burn i chociaż nie każdemu przypadnie do gustu takie tempo, dla mnie było plusem. Uczucia nie biorą się znikąd, a ich wspólna przemiana jest subtelna, ale prawdziwa. Fajnym motywem było też znalezienie swojego miejsca w gronie osób, które stały się właściwie rodziną bohaterki.

Nie wszystko jednak było w powieści idealne. Momentami miałem wrażenie, że historia traci rytm, a niektóre wątki aż proszą się o pogłębienie – zwłaszcza tło świata i słowiańskie odniesienia, które mogłyby być jeszcze mocniejsze. Bywa też, że język nie do końca pasuje do klimatu opowieści – trochę za nowoczesny, za bardzo współczesny jak na bajkowy, mityczny świat. Nie współgra z pięknym wydaniem.

Podsumowanie

„Tam, gdzie trwa noc” to książka, która bardziej czaruje klimatem niż fabularnym rozmachem. To historia o akceptacji siebie, o tym, że moc nie czyni potworem, ale lęk przed nią już może. To też opowieść o tym, że czasem to, co wydaje się najciemniejsze, niesie w sobie najwięcej światła.

Czy ta książka jest idealna? Nie. Ale jeśli lubisz mroczne baśnie, słowiańskie echa, powolny rozwój relacji i emocjonalne dojrzewanie bohaterki – to może być coś dla Ciebie. A jeśli jesteś team “slowburn & found family” – to już w ogóle nie ma o czym mówić. Zanuć coś cicho pod nosem, wejdź do lasu… i zobacz, co w nim na Ciebie czeka.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam od wydawcy.

Przeczytaj również:

Nihal z Krainy Wiatru. Kroniki świata wynurzonego – Licia Troisi